Besbelli bu sonbaharda da ağlayacak gibi gökyüzü
Savuracak rüzgar hırsını alırcasına kendini boşluğa
O zaman binbir türlü kırgınlıklarım dökülecektir yine önüme
Hepmi acımasızdır böyle hepsi yalnızlığa çıkar sokaklar
Yüreğime dokunduğunu sandıklarım hançerlerini bıraktı sırtımda
Artık mahsur
Yaşadığını sandığım şu yüreğim
Ölüme götüren yolları
Arşınlamakla yükümlüyüm.
Bir anlamsızlık ki
Ne bir kış'ta nede kar'da
Ne bahar'da nede yaz'da
Unutulmuş limanlar da
Çıkma karşıma
Ben kavrulurum yine kendi yağımda
Bir yerden bir yerlere gitmelerim sürüyordu yine
Hiç bitmiyordu içimdeki o arsız yolculuklar
Yabancısı olduğum dünyalarda gezinmelerimden ibaretti sanki yaşam
Yolu olmayan göçebe bir hayattı benimkisi
Boşluk büyüktü içimde ölüme hasretti nefes alışlarım
İçim yorgunluklarla doldu artık
Rengi solmuş bir çiçek gibiyim
Var ile yok arasında bir yerde
Sanki bir çıldırış halindeyim
Kötülüğe batmış bir yeryüzünde
Artık anlıyor gibiyim
Değmiyor sevmelerime sanırım
Akşamın bir saatinde aklıma geliyor bir bir hayal kırıklıklarım
Bir arpa boyu yol almazmı insan diyorum kendime kızarcasına
Bende o yolu alamayanlardanım işte
Sakat bir ruhun gölgesine sığınıyorum her bir vakit
Perdeler inmiş sanki gözlere
Yürekler sus pus kara bir kutu gibi
İçinde kederden hüzne kadar
Dolu mu dolu olmuş acılar
Kulaklar sağır yürekler nankör
-Etrafımda bir çok sahte surat var-
Çok ağladığım oldu gidenlerin ardından
Kendime yönelemediğimi farkettim o anda
Hislerim umursanmıyormuş aslında
Ortasındayım şimdi terk edilmişligin ve hiçliğin
Ben ki vefasızlığın hüküm sürdüğü bir cehennemdeyim
Bir köşede ölsem bile umrunda olmaz kimselerin
Ben bu dünya insanının vicdansızlığında kilitliyim
Bir ölüm mahkumunun son arzusu gibi
Ey sen kalbimin durmadan kanayan yarası
Ne merhem olmasını bildin acılarıma
Ne de kelam olmasını bildin
Susarak intihar eden sessiz çığlıklarıma
Yeri yurdu belliydi oysaki yüreğimin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!