Dilek Uluocak Şiirleri - Şair Dilek Uluocak

döngünün çift yüzlü gerçekliği
tanrısal sorgular içinde
yılların yüzlere yansıyan birikimi
avuçlarda çizgi çizgi varoluşun kendisi

sonsuzluk

soğuk ve ıslak keder gibi kucaklıyor
gecenin sardığı yeryüzünü yalnızlık
yıldızlar sarışınlaşıyor

ay dönüyor karanlığa usulca
ve dar geliyor evren büyüklüğüne rağmen ilk defa

ağır bir makinenin sesi gibi
iniltili trenler
zoraki yolculuklarını tamamlıyor
bitkin ve yorgun
doğunun karamsarlığı
soğuk hüzünleri yükü

güneşin son bakışı bulutlara
son kıvılcımları gözlerimi tutuşturan

bir öbekte gizli
çizgi halinde
ışıkla etrafı oyalanan bulut

susun
bölmeyin ölümün sessizliğini
bir can ekleniyor toprağa
bir can daha karışıyor karanlıklara
ufacık bir beden ellerde
yürekler sızım sızım

gece kuşları ötüp
ormana yayıldığında karanlık
dupduru bir kadın gezinir
yabani topraklarda usulca

çığlık çığlığa sessiz sedasız

keskin çeliğe giydirilmiş
bakır hançerdeki kan kırmızısı
ancak ayna kadar parlak taşa dolan
bedenin iksiri
ancak ayna kadar parlak taşa dolan
ruhların kendisi

batıda düğümleniyor endişem
güneşi kaybeden yön en koyu karanlık

önüme duruyor dağlar
kayalarda can çekişiyorum
bir yol uzanıyor benden sana

ağaç ve ışık
ağaç beyaz sen beyaz
gölgeler oynaşıyor dallar arasında
yıldızlar konuyor uçlarına
gövdesinde eskimiş bir zaman
kökünde sevdanın en çetrefil yüzü

göğün bakır tezgâhında bilenir bulutlar
dökerler içlerini karanlığa
gece devleşip solurken kışı
beklenir beyazın ilk saltanatı

gecenin kalbine kalbine yürür