Devran Demir Şiirleri - Şair Devran Demir

ve insansız doğadan
doğasız insana
geldik geliyoruz

ruhunu teslim ediyor
dünya yavaş yavaş

Ben ne vakit oturup
Denizi seyretsem
O yemyeşil yosunlar gibi
Usul usul yeşillenir de içim
Dağlara sonra / dağlara
İlişir hep gözlerim

Nereye baksam ne an
durgun ve bulanık bir zaman
bulanık ve ıssız, ıssız ve uzak
nereye baksan ne an
paramparça herşey
darmadağan

Sessizce kapıyı açtı
(Bir kahveydi, dolu)
Kısa biran durdu:

''A... koyayım hepinizin! ''

Kime olduğunu bilmediğim
bir sitem var içimde
gittikçe dalgınlaşıyorum

Ne akşamın huzuru
ne sabahın umudu

her şeyin sustuğu anları bilir misin
duyguların ses vermeye başladığı derinden
anıların özlemlerin sevgilerin ayrılıkların
bıçak açmaz hani ağzını
dalıp dalıp gidersin uzun derin
perde perde açılır hüznü hayatın

insanlara sorarsan
aslanın ağzında
kimi güle oynaya
kimi acıya sızlaya

balıklara sorarsan

işçi evleri durgundur
akşamı sakin sofrası yoksun
bütün dünyası televizyondur

memur evleri bungundur
herşeyi hesaplı planlı

Karanlığın ışığa ölümün yaşama
Soluk aldırmadığı zamanlar
Her şey olağan, çirkin ve acı
En küçük bir umut yok

Günden güne kararıyorsun ülkem...

yine birşey var - kıvranıp duran
beyninin o bir türlü dağılmaz
uzak ve sisli ufuklarında

bir insan yüzü
kırık bir ezgi