Dengi Naz Şiirleri - Şair Dengi Naz

Şafak düğümünden sağ çıkan özlem,
Kim bilir kaç güneşin perdesini yırtacak.
En uzun türküsü yarım kaldı gecenin,
Diri hasretin ölümcül çığlığı yüzünden...

Göğün ardında bin yıllık yemin,

Kıyamet Provası

Bir kırık kalp -atışıyla-
Vurdular ebâbili
Tam gözünün ferinden.

...
Bilsen, tasviri mümkün'süz öyle bir özlem ;
Sanki sen ummansın,
Sanki ben susuzluktan sadrındaki ateşin sinesini oyduğu'yum,
Oturmuşum kıyına
Seni avuç avuç sineme çarpıyorum,

Nicedir bir ormanda yürürüm ben.
İn uğramaz,
Göğü bilmez,
Kuş tünemez...
Benim yolum mu düştü,
Orman mı etrafımda bitti bilemem.

Duydun mu
Denize nazır oturup seni düşündüğüm,
bankı yakmışlar.
Suya baka baka yanmayı reva görmüşler
canı cekilmiş ağaca...
Bir parça aklı olsa bilirdi,

-Hemdemim,Korkma/ Aklının sesini d/indir -


Bak, Bahçe kapım çift sürgülü.
Duvarım kurşun geçmez ayetle örülü.
Kimse görmüyor içerdeki

| Erdem Bayazıt'a Hürmetle |

...
Sonra çağ değişiyor;
Çocuklar büyüyor, gülmeyi unutuyorlar.
Ahir zamandır ya;

-Durduk yere-
Durup durduk yere gövdemi sarsa sarsa kopardı üç yaprağımı...

Azıcık sararmış diye!
Başka n'apsaydım.
Her gün doğumundan batımına,

|Edip Cansever' e Hürmetle|


Artık vakit tamam oldu.
Adam kutuya özlemi koydu,
Verip alamadığı maziyi koydu,

Ben ayın koyusunda görünce yüzünü
Değiştim bir geceye bin gündüzümü
Ve hep saklayayim ki o son sözümü,
Olur ki bu mecruha çatasin gelir.