Cihat Şahin Şiirleri - Şair Cihat Şahin

Moda olmuş delirmek, bir çıldırmak(!) gidiyor,
Kimse bundan gocunmaz, maal iftihar afişler!
Büyük, küçük her kesim, delirmeye gidiyor,
İstenmiyor akiller, kim görürse fişliyor!

Akl-ı selim ne demek, pek bilene rastlanmaz,

Muhtemelken taş olmak, İnsan yapmış yaradan!
Cenin kalmak mümkünken, Kim çıkarmış aradan?
Böyle girift fiiller, hiç olur mu failsiz?
Sakın sanma şu işi, gayet basit, sıradan

Nasıl olmuş kusursuz, söyle bana her bir şey?

Kırktan sonra azanı;
Paklamazmış teneşir!
Hak diyene kızanı;
Et ateşle sen tebşir(!)

Ellisinde azana;

Aşk, meşk diye kandırıp;
Kıyma bana ne olur!
Ayağımı kaydırıp;
Değme bana ne olur!

Çok yaklaşma yanıma!

Gölge etmen davama!
Başka ihsan istemez.
Mani olman devama!
İnsan böyle halt yemez.

Emr-i haktır şu örtüm!

Mevsim-i hüzün imiş, sonbaharın bir adı
Veya hazan mevsimi, nam-ı diğer unvanı.
Dolar Eylül başında, sıcak yazın miadı
Ağustosun sonunda, hüzün sarar insanı.

İhtar eder beşere, her şey fani bikarar!

Anne tavuk; hayran etti onu dün!
Mantığı bayram etti, kalbiyse düğün.
Taharriyi vicdan ile yapınca,
Açıldı sırları, yerin ve göğün!

Dut ağacı altında, dinlendi bir an,

Ey dinine bigâne!
Hicri yıldan ne haber?
Ey uslanmaz divane!
Değil halin muteber!

Ey şuursuz mukallit!

Hayy’dan gelen gider hu’ya,
Hayat veren zaten o ya!
Yaşamadan doya doya,
Hayy’dan gelen hu’ya gider!

Odur bizi insan eden,

Dünya diken üstünde;
Kıyamete ramak var!
Fitne kaynar üstünde;
Helaket’e ramak var!

Kahir; zevk-ü sefada;