İki yamacı birbirine bağlayan köprünün,
Kalın halatları nasıl kopuyorsa,
Bizim de öylelikle koptu bağlarımız.
Demek imkânsız yokmuş, mümkünlük varmış.
Yüz türlü yerde, aradın muhabbet,
Seni kullanana, dedin: İnsaf et!
Hadi şimdi, burada, itiraf et!
Korkma, sen utançlı bile kalmazsın.
Sanat hepimizin, üretelim.
Fikirlerimiz ve anlatılarımız çarpışsın,
insanlığımız daha da ortaya çıksın:
Küçüklüğümüz.
Yüzlerce felsefe kitabı okudum. Ne oldu? Bir sürü fikir, yaklaşım, tavır, tutum, tutarlılık, karşıtlık, çelişki gördüm o sayfalarda. Bir sürü mantıksal çürütüş vardı onlarda. Vesaire... Bu zamana kadar hangisini aksettirebildim yaşantıma peki? Hangisinin yaşantıma değmesine izin verdim bilinçlice? Hayatım, kafam daha çok karıştı. Zihnim bulandı, ne olacak şimdi? Hep, o, o kadardır dedim. Hiç tapmadım, imtina ettim tapmaktan, iğrendim inanmaktan. Ne olacak şimdi! İki arada bir derede, iki ayak bir pabuçta... Pabuç patlayacak yahu pabuç! Bu çetin vaziyetle nasıl başa çıkacağım şimdi? Ben daha önce neleri okudum? Hangi kitapları? Hangi yazarları? Hepsi hatırımda mı? Ne oldu okuduğum metinlere? Kayboldular. Peki ya o kadınlar? Onlar niçin zihnimdeler halâ? Niçin suretleri beliriyor aklımda? Onların adını daha çok mı tekrarladım? Yazık bana. Onlardan kurtulmak için mi yaptım bunu? Onlardan kurtulmak için, kendi içimde daima onları anarak mı gayret ettim buna? Ne olacaktı? Barışacak mıydım onlarla? Yazık bana, çok yazık. Konuşmak bile istemiyorum, kendimden iğreniyorum. Başım ağrıyor. Beynimin sağ tarafı zonkluyor. Boğazımda ve gözlerimde bir ateş hissiyatı, yanıyorlar sanki hafif hafif. Lanetler olsun bin kere!
Çubuk'ta, cami kubbesinde var bir leylek,
Vakfıkebir'de, deniz üstünde uçar bir martı.
Güneş altında gömerken tarlaya gömlek,
Çepni Serhat, birden, soluğu Trabzon'da aldı.
Başımız, göğümüz gri,
Yerlerimiz ıslak,
Havada yalnızca bulut,
Bedenimiz soğuk,
Gözümüz açılmaz.
Manas Üniversitesi'ne Veda
Vazgeçiş, gönüllü bir ayrılık, bilinçli bir geri dönüş… Manas Üniversitesi
beni elinde tutamadı, bunu beceremedi. Açıkçası ben de, pek ellerinde
Ben, en güzel gecelerimi Bişkek'te geçirdim.
En güzel gün doğumunu ve en güzel gün batımını Kırgızistan'da gördüm.
18 yaşımda, maneviyatımın bir bölümünü orada bıraktım.
En güzel şiirlerimi hep orada yazdım.
Sen artık bilinçsiz bir kölesin,
Kendini kandırma, bu değilsin.
Dön özüne, dön kendine.
Mankurt olma, uygar ol!
Atalarına yaraşan,
Bozkırda daha bir heybetle batar güneş,
Daha estetikçe de doğar açık ufuktan.
Dönme dolap misali aylar, yıllar döner de,
Yine içine çökeceğimiz bir koltuk sunar bize yaşam.
Ve en yükseğe çıkardığında seni,
Ari gözlemlerinin sonucunu tayin ederken acı fakat doğru söylemlerini çekeceğin bir yoldaşı davet eder sana: meşakkat.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!