Cengiz Çetik Şiirleri - Şair Cengiz Çetik

Tatlıdır hülyalar, aşkın kimyasını içerken
Bitmeyecek sanılan gecelerin
Rüyasında yüzerken
Kısa gecelerin ışıltısında
Uzun gündüzlerin
Yaldızlı parıltılarına bakarken

Düşüncelerimde sen
...hayalimde sen
.....yüreğimde sen
.......yürüdüğüm sokaklarda
.........uzanıp yattığım yatağımda
..........çalıştığım işimde

Ne Çilem'lerin acılarıyla
Kapanan yürekleri biter
Ne gözlerinde sönen
Yoklukların, yarınları biter

Çocukların, çalınan yarınları

Ne yollar yürüdük biz; yollar bitmedi, bizim ömrümüz yavaş yavaş yol aldı gitti. Bebeklik, çocukluk, gençlikte; ne üzüntüler, ne sevinçlerle dolu günlerimiz oldu.

Bazen gelecek için tatlı hayaller kurar, bazense acı gerçekler içinde boğulurduk. Sıkıntılar yüreğimizi sanki esir ederdi. Ama yine de hayattan kopmaz, sarılırdık tatlı düşlere. Çoğu kere onlarla avuttuk kendimizi. Onlar olmasaydı, belki de çoğumuz kaybolurduk acı olaylar içinde. Büyüdük. Kimimiz sıcak sudan soğuk suya elini sokmadan, kimimizse sıcak yüzü görmeden.

Ne yollar yürüdük biz; ayağımızdaki ayakkabı eskidi, yollar bitmedi. Ömrümüzün baharı neresi, sonbaharı neresi karıştırır olduk bazen. Hayat çarkının acı dişlileri arasında, hep dönüp durduk.

Beyninizdeki kapalı kapıları, kırın da dengeli kırın. Kırılmayacak kapıları kırıp ta dengenizi kaybetmeyin sonra.
Düşünün özgürce, bugününüzü ve yarınınızı. Kendinizi hapsetmeyin bir karış düşünce dünyasına. Düşünen insanlar; iyiyi ve kötüyü fark eder. Yanlışınızda uyanmazsanız; uyandığınız da ağlamaya, sızlanmaya hakkınız olmaz.
Bizler insanız; doğar, büyür ve ölürüz. Bazen ot gibi gelir, harcanır gideriz. Bazen de arı gibi gelir, çalışır üretiriz. Haksızlıkta hakkımızı ararız.
Kimimiz düşünme yoksunuyuz. Önümüzü göremeyiz. Biri elimizden tutsa da bizi götürse karşıya deriz. Elimizi tutana dört elle sarılırız. Elimizi tutanın iyi niyetli mi, kötü niyetli mi olduğunu düşünmeden yürürüz. Bazen yürürken bir çukura atıverirler. Çırpınır dururuz; “kurtarın, çıkarın buradan”, diye.
Hayat aslında bir oyundur. Herkes kendi oyununu oynar. Bazen başrol oynar, kendi oyununda. Bazen de başrolü başkalarına verir, peşinde dolaşır, mutluluk çıkarmaya çalışarak. İşte hayat budur.
Biz insanız. Neden düşünmekten korkarız? Neden başkalarına bağımlı düşünmekten kurtulamayız? Senin düşüncen var, onun düşüncesi var da neden benim düşüncem yok. Bunu sorgulamıyoruz beynimizde. Çünkü çoğumuz, kapatmışız başkalarına; düşünce kapılarını beynimizde. Sonra da ne oldu diye, artçı şoklar yaşıyoruz hayatta.

Kırılma noktası nedir? Son günlerde bazı çevrelerce çok söylenir oldu bu. Hayatımız içinde nerelerde karşılaşıyoruz? Biliyor musunuz?
Kırılma noktası deyince hemen depremlerdeki fay hattının olduğu yerler mi akınıza gelir? Yoksa bir arkadaşınızla fikir ayrılığına düştüğünüz anda mı aklınıza gelir? Ya da herhangi bir yerde “kırılma noktası” sözcükleri kullanılarak uyarı yapıldığı yerlerde mi gelir? Nerede aklınıza gelirse gelsin; kırılma noktası aslında kalbinizde başlar. Çünkü bütün yaşamınıza yön veren yüreğinizdeki duygular ve beyninizdeki kalıplardır, sizin hayata bakış açınız.
Son günlerde televizyonlara çıkıp “buna dikkat edin bunlar hassas noktalardır? ” diyen insanlar çoğaldı. Bazı çevrelerin kırılma noktasıdır, aslında hatırlatılan.
İyi de her şey bu kadar basit mi kırılıyor? Sanmıyorum. Bir depremi düşünün ki yıllarca fay hattında biriken enerjisi, bir gün kırılma hattından çıkar ortaya. Hem de bütün öfkesiyle. Çevresinde ne varsa yıkar gücü yettiğince. Küçük büyük demeden herkesi yutmaya çalışır. İşte toplum içinde herkesi yutmaya çalışan kişiler de kendini bir deprem hattı mı zannediyor ki kırılma noktalarından söz ediyor hep. Yoksa özellikle bunu sık sık vurgulayarak ön planda mı olmak istiyor? Bu ülke öyle kolay kolay yolundan başka yere çevrilemez dene dene geldik bugüne. Buradan da gidiyoruz yeni günlere doğru.
İstiklal Marşı’mızdaki “istiklal” kelimesinin bağımsızlık olduğunu unuttuk. Neden?
Bir ülkenin dilinin korunması gerektiğini unuttuk, her türlü yabancı sözcükler hayatımızın bir yerinde kullanır olduk. Neden?

Mis kokan ağaç, yurdumda,
Hasta olmuş,doktor bekler.

Gecenin hainliğinde,
Tuzaklar kurulmuş,uyur.

bebeğim
sen, göremeden gittin ya
benim içimde resmini bırakarak
artık güneşlerde
bir başka bakar oldu bana
sensizliğim de

Silinmesin isterim,
Çocuk kalbim,
Dünya var oldukça.
Çünkü,
Yaşamımın en güzel,
Dikensiz gülüdür,

-I-
Hey dünya!
Durdun durdun,
Sonunda beni,
Kalbimden vurdun.
Sen neymişsin dünya,