Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Şimdi benden çok uzaklardasın.
Gönlüm seni arzular, seni ister,
Kalbimde yaşar, gözümde tütersin.
Seni görmeden, sevmek imkansız.

Sen benim gönlümün sultanısın.

Ey sevgili gel bu yüreğin ateşini söndürme.
Gönlümde açacak güllerin göncası sen ol.
Yoksa yanacak bu yürek, solacak gönül çiçeklerim.
Gel bu gönlün çiçeklerini soldurmadan sevgilim sen ol.

Gün yine akşam oldu, gönlüm düştü ateşa, dara.

Vurulup yiğidim, düşmüş toprağa.
Kanlı bedeni sarılmış bayrağa.
Bir değil, binlerce can olsa da feda.
Vatandan zerre vermeyiz, alçağa.

Bayrağımız göklerde dalgalanacak.

Vurgunum yüreğine,
Gel tut ellerimden.
Yeter ki seni,
Bu dünya gözüyle,
Bir kerecik görsün gözlerim.
İsterse yansın cehennemde,

Uçun kuşlar uçun
Çocuklar gibi,
Özgür olun.
Mavi gökte,
Meleklerle buluşun.
Güneşte yanıp kavrulmadan,

Bu yürek, bu sevda, bu aşk, var oldukça.
Dünyanın her neresinde, yaşarsan yaşa.
Gün doğup, tanyeri ağarmadan önce,
Sabah yelinde, üşüyüp, titriyorsa tenin.
Ten içinde yaşayan, kohnemiş kalbin
Olmuş aşka esir, gel sen önce, onu kurtar.

Güneşin akşam kızıllığında,
Yüreğimde ateşin dururken,
Gün doğuşunu bekleyen,
Solgun yanaklarım,
Senden sıcacık bir buse bekler.

Biliyorum, hiçbir zaman,
Gelip kapımı çalmayacaksın.
Sevdiğini söyleyip,
Bana gönül vermeyeceksin.

Bir nefesin çare olsa da,

ÖLÜM

Gel desem gelmezsin.
Git desem gitmezsin.
Bana haber vermeden,
Beni, benden alıp gidersin.

Gel, uzatma be dostum.
Sen de sev, sevil.
İnsan ol, yaşa ki,
Hak yanında kadrin kıymetin olsun.

Hem yaşadığın hayat,