Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Dün, bahar ile yaz gitti.
Bu gün,
Elleri kınalı,
Sonbahar girdi kapımdan.

Ömrüm geldi, geçti.

Sakın..!
Bakma gözlerime öyle,
Korkak, korkak.
Sanki
Güneş sönmüş,
Sen karanlık dünyada

İnan bana, seni ben, gözlerimle sevmiyorum.
Onlarla sana baktığımda,
Onlar sende kusur gösteriyor.
Beni aldatıp kandırıyorlar.
Ne yazık ki, şu deli gönlümde,
Gözlerimin gösterdiğini, beğenip seviyor.

Vurgunum yüreğine,
Gel otur yanıma.
Tut ellerimden,
Bak gözlerime.
Sana bakan şu gözler,
Bak sana ne günahkâr şeyler söyler.

Eşeledikçe zamanı
Toprak kokuyor ellerim.
İnsanoğlu topraktan yaratılınca,
Kolay mı ayakta durup
Yürüyüp koşmak.
Yazın güneşte

Toprak, sen her şeyin özüsün.
Ölü gibi durur, hep dirisin.
Sen ne marifet, hünerlisin.
Toprak, seni anlayana aşk olsun.

Toprak, canlara beden olursun.

Uç, uç
Benim küçük,
Şans böceğim.
Bana doğru
Uç böceğim.
Senin

Çocukluğumu hatırlamıyorum,
Nerde, ne zaman geçti.
Gençliğimi bilemiyorum,
Nasıl ziyan olup gitti.

Hep vaatlerle avunduk,

UMUT -1
Yaşım, oldu altmış.
Ne hayalim kaldı.
Ne de düşüm.
Hayattan beklentim,
Kalmadı ki,

Sevdiceğim, gönül kapımı çaldıkça,
Bakışınla yüreğime ateş koydukça,
Her gün bu canı bedenden ayırdıkça,
Seninle sabah, akşam beraber olsak da,
Şimdi özlemle iki gözümde tütersin.