Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

SENİN İÇİN

Gökteki bütün yıldızları,
İndirsem yere,
Dünyanın bütün güllerini,
Versem eline.

Ah..! akıl etsen de,
Şöyle bir baksan aynada kendine.
Bu saatten sonra, işveli bakışlarınla,
Çevirmesen sen beni deliye.
Gözlerimin düştüğü tuzağa düşüp,
Şimdi senin o, dik başlı kalbine,

Ömür boyu kar, yağmur yiyen bedenim ıslanmış.
Benliğime çökmüş ağırlık, bedenim taşımıyor artık.
Denizin ufkunda kaybolan güneş gibi sararıp soluyorum.
Her gecen gün yavaş yavaş batıyorum, ben artık.

Onca yılın acı hatıraları çökmüş başıma, taşınmıyor.

Sana esir olmuş duygularım, aşkınla yüreğimi yakıyor.
Yanan yüreğim ateş topu olup, bütün bedenimi sarıyor.
Sevdanla sarhoş olan deli gönlüm, aklımı baştan alıyor.
Söyle sevgilim, şimdi ben bu sevdadan, bu aşktan nasıl kurtulurum.

Unutma ki, seni ben, ölene kadar sevip, bekleyeceğim.

Sebebi de;
Çok şükür, Tanrım,
El, kol, bacak,
Saç, kaş, baş.
İyi kötü, bana yetecek kadar,
Alta çarık,

Çocukluğumu hatırlamıyorum,
Nerde, ne zaman geçti.
Gençliğimi bilemiyorum,
Nasıl ziyan olup gitti.

Hep vaatlerle avunduk,

İnsan olduğunu unutma...!
Bin yıl yaşasan da,
Bir gün olacak.
Doğup yaşadığın,
Her gün,
Bir gün olacak.

Kimse kimsenin vurmazsa kusurunu yüzüne,
Arsızlaşıp yüzsüzleşen yüz, olur bir gün kösele.
İnsan utanmazlaşır, alır yüzsüzlüğü eline,
İnsanım diye dolaşır yeryüzünde kendi kendine.

Yalan sözler yerde sürünen yılana benzer,

Kız sen benim yazım, kışım baharımsın.
Yüce dağlarda erimeyen karımsın.
Derelerde çağlayıp akan selimsin.
Kız sen benim için dünyanın en güzelisin.

Kız sen benim kırda çiçeğim,

Kız sen benim,
Neyimsin?
Teyzem, eniştem,
Değilsin.
Neden bana gönül verip beni sevmezsin...