Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

Atatürk’ü öğretirsin,
Onun izinden gidersin.
İnkılaplarda ilkesin.
Öğretmenim baş tacımsın.
Bizden size selam olsun.

Gideceğin yolun varsa git,
Özlemini çekip tutma aklında,
Söyleyeceğin sözün varsa,
Tutup yüreğinde, etme diline yük.
Söyle söyleyeceğini, gör göreceğini.
Birine cesaret vereceksen,

Çok laf yiyip, çok söz işitmişiz.
Yüreğimize taştan duvarlar örmüşüz.
Özgürlüğümüzü vermişiz başkalarının eline.
Artık kapılar açılsa da
Duygularımız hapis olmuş içimize.
Birçoğumuz,

Sanırdım ki;
Döndükçe dünya, güneş doğup karanlığı gündüz edecek.
Kuşlar ötecek, çocuklar uyanacak, karlar eriyip, buzlar çözülecek.
Düşmanlıklar ortadan kalkıp, kötülükler bir bir silinip yok edilecek.
Toprak kıyamete kadar bizleri besleyip doyuracak.
Ayın nankör olduğu gecelerde de ateş böceği bize ışık olup umut verecek.

İçinde sen yoksan kalbimin,
Sensizliğe dayanmaz gönlüm.
Aşk ateşinle yanar tutuşurum.
Ben bu hasretle kalbimi, dünyayı yakar da giderim.

Sen beni sevmeyip yüz vermeyeli,

SENİN İÇİN

Gökteki bütün yıldızları,
İndirsem yere,
Dünyanın bütün güllerini,
Versem eline.

Ah..! akıl etsen de,
Şöyle bir baksan aynada kendine.
Bu saatten sonra, işveli bakışlarınla,
Çevirmesen sen beni deliye.
Gözlerimin düştüğü tuzağa düşüp,
Şimdi senin o, dik başlı kalbine,

Ömür boyu kar, yağmur yiyen bedenim ıslanmış.
Benliğime çökmüş ağırlık, bedenim taşımıyor artık.
Denizin ufkunda kaybolan güneş gibi sararıp soluyorum.
Her gecen gün yavaş yavaş batıyorum, ben artık.

Onca yılın acı hatıraları çökmüş başıma, taşınmıyor.

Kız sen benim yazım, kışım baharımsın.
Yüce dağlarda erimeyen karımsın.
Derelerde çağlayıp akan selimsin.
Kız sen benim için dünyanın en güzelisin.

Kız sen benim kırda çiçeğim,

Kız sen benim,
Neyimsin?
Teyzem, eniştem,
Değilsin.
Neden bana gönül verip beni sevmezsin...