Cahit Karaç Şiirleri - Şair Cahit Karaç

İnsan var,
Dağ gibi,
Korkusuz ulu ve heybetli.

İnsan var,
Çınar gibi,

Biraz beyaz.
Biraz siyah.
Beyazda hayal,
Siyahta düş var.
Sonunda ne hayal,
Ne düş var.

Kadın


Kadın var.
Gül gibi.
Kalbi temiz.

KADİR GECESİ

Bu gece bulunmaz bir daha.
Bin aydan hayırlı vallaha,
Müjdeyi veren peygamber,
Gel şaşkın olma, yalvar Allah’a.

Ne sevdan, ne de aşkın aklımda,
Yeter ki, sen de beni sev, be kadınım.
Dayanılmaz hasretin sardı yüreğimi,
Senden alacağım bir buse uğruna,
Yol vermez dağları sel olup aşar da gelirim.

Ana rahminde başladı talihsizliğim.
Rahat yüzü görmedim, dardı yerim.
Biz perişan olurken annem hiç gülmedi.
Bana çocukluğumu geri verin isterim.

Ayakta durup koşmayı yeni öğrendim.

Sevdanı verip aşıma acı kattın
Gönül şehrimi cefan ile viran ettin.
Beni aşk girdabına sokup çıkmaz ettin.
Ateşinde yakıp beni sende yok ettin.

Dünyaya geldiğime pişman ettin.

Sevdiğim kadın,
Benden biraz,
Küçük amma,
Dönüp baksa,
Gündüz güneşe,
Gece aya, yıldıza

Gözlerim bakarken,
Mavi göğe.
Yükselen benliğimde
Uçsun,
Kalbim göğe.
İçimdeki yılanlar

Ne olur, gel şimdi seni sevdiğime beni pişman etme.
Ben seni, güneşin sabahı, ayın geceyi sarıp, sevmesi gibi sevdim.
Ne olur şimdi de sen gel, gece gibi unutup sil herşeyi, seni sevdiğime beni pişman etme.
Ben seni, baharda açacak suya güneşe susamış çiçek güzelliğinde sevdim.

Sevgilim, biliyorum, sen beni canından çok seviyorsun.