Cafer Yılmaz Şiirleri - Şair Cafer Yılmaz

zamansız açmış çiçek gibi
solup gittin ellerimde.
belki bir deli rüzgar
seni de aldı elimden,
beynimde sana ait kalan kelimeleri de...
onları da ne sana yazabiliyorum

ne zaman nefes alsam,
aklımda sen...fikrimde sen...
ne zaman çarpsa yürek
rüyada sen... hülyada sen...

...............................bir bilebilsen.

sen gelince, hayat başlıyor bende...

akşamdan kalan,
ne kadar varsa kırıntılar
süpürülüp kaldırılıyor kapı arkasına.
sen gelince, kuruyor göz yaşları

susmak;
sürgüne yollar gibi dilini...
kalakalmak bir zindanda
prangalar yemiş kelimelerinle...

susmak;

Bu gün bir şiir yazasım geldi.
İçinde biraz acı, biraz sevinç olsun.
Bu gün bir şiir yazasım geldi.
Yazıldığında gece, okunurken sabah olsun.

Biraz yıldız çaldım geceden

- ülkeme-


bir yanım çıkmaz sokak,
bir yanım uçsuz bucak.
bir yanım kara çalmış,

en sevdiği oyuncağını kaybetti önce...
sonra yetmezmiş gibi elinden tuttuğu annesini,
elini bırakmamasını defalarca söyleyen annesini...
ağlamak geldi içinden...
yaprakları dökülmeye başlamış bir çınarın altında.

geçse de önünden saatler
umurunda bile değiller.
sabahçı kahvesinde nöbetçi aşık...
sen çayını yudumlaya dur,
elbet gelirler...

ne Amerika’yı keşfettim,
ne de fethedebildim İstanbul’u.
ne uzaya çıkabildim,
ne yerimde tutunabildim.
Boğaz’ı yürüyerek geçmeye yeltenmedim bile...
uçamadım da kanatlanıp Hazerfen misali...

Odamın bildik köşesinde

Mum kokuları sarmış her yanımı.

Onlar eridikçe sanki ben eriyorum