Yüreğimden Ansızın Gelip Geçenler
Yaşam bize neleri getirir kim bilebilir? Daha hangi yaraları alacağız koynumuza… Böyle devam edecek belki de yaşadıkça daha nice acıları terbiye edip, salacağız üzerimizden. Ama nereye kadar bu bilgelik taslama halleri. İnsan bir yerde durup geriye bakınca ne acayip sorunlarla uğraştığını fark edip gülüyordur kimi zaman… Çünkü zaman hızla geçtikçe, geride bırakılanlar bugünün koşullarında anlamını yitiriyor çoktan… Ne yanıp yıkılmak boş yere, ne de karamsarlılarla boğulup bocalamak istemiyorum… Ben en iyisi kendimi üzecek şeylerden uzak tutmanın yollarını aramalıyım. Yapılacak en iyi şey yazmak ve bir uğraş edinmektir. Yapılanlar yine de nedense eksik kalıyor. Mutlaka birinin tamamlaması gereken bir nokta kalıyor geride… ben ne yaptığımı bilmiyorum ki şu an… Nereden başlasam, nasıl anlatsam. İçimdekiler biriktikçe karmakarışık bir hal alıyorlar nedense… Kesin olan şu ki hiçbir şey beni kendime getiremiyor. Yaşam insanı neden boğmak adına devam etsin ki! ... hep yakınma, çekişme ve didişme ile geçecek değil ki bu ömür? Biraz hoşgörü ve sükunet arar insan… Ben mi budar kötü durumdayım, yoksa benden daha beter halde olanlar da mı var? Elbet daha zor koşullarda olanlar vardır. Düşünüyorum da sevgi her şeyin altında kök salmadıkça daha çok sorunlarla boğuşmak zorunda kalacağız. Sadece sevgi de yetmiyor sanırım. Özveri ve karşılıklı anlayış olmalı… ama tek taraflı olmuyor iyi niyet… insanları anlamaya çalışmak da istemiyorum artık… Çünkü anlamak için çaba sarf ederken, kendini heba ediyorsun farkında olmadan… Ne diye başkalarına iyi görünmek istesin ki insan… Çok sonra anlıyorsun ki bunlar gereksiz çabalarmış… Her şeyi oluruna bırakmak ve doğal seyrinde hareket etmek daha iyidir. Kimse kusursuz değildir elbette… Ancak herkes kendi eksiğini görebilmeyi, denese daha az kırarız birbirimizi… Yaşamımın bazı kesitleri çok zor geçiyor, bazen inanılacak gibi değil, ama bir o kadar da umutla bakabiliyorum yarınlara… Yaşam denilen uzun ve çetin yolda ne ile karşılaşacağımızı bilemeyiz… Ben örneğin dün çok mutluydum, ancak şimdi içim kan ağlıyor… Bir saat önce yüreğim huzurla doluyken, şimdi aynı yüreğim sancıyla atmakta… Bu örnekleri çoğaltmak mümkündür… Her insanın sorunları vardır muhakkak… Kiminin canı hiç ama hiç derinden yanmaz, kiminin de her anı zehir zemberek saatlerle, dakikalarla boğuşarak geçer… Ben şu görüşe her geçen gün daha da inanıyorum ve bunu uyguluyorum… Rahmetli dedemin durmadan tekrarladığı bu sözleri hiç kulağımdan gitmiyor… “İnsan ne yaparsa kendisine yapar, iyiliği yapan da kendisine yapar, kötülüğü yapan da…” Şunu da eklersek daha doğru olur, her şey biraz da insanın kendi elindedir. Kişi mutlu olmayı, çevresindekilerle iyi geçinmek için biraz çaba gösteriyorsa, mutlu olmaması veya sevilmemesi imkansızdır… Fakat tam tersine aksi bir kişilik geliştirmek adına uğraş verirse, o zaman da kendisine yapılanlardan şikayet etmemesi gerekir… Bazen kendimizi zorlarız mutsuz olmaya… Ya da işin kolayına kaçıp, karşımızdakini suçlamayı deneriz… Çoğu zaman kendi kusurumuzu görmeden ve eksikliğimizi bilemeden, başkaları hakkında acımasızca eleştiride bulunuruz… Bir insan önce kendisine bakmalıdır ve kendi doğrularına eğilip, karşısındakini ona göre değerlendirmelidir… Ancak o zaman başkasını uyarma hakkına sahip olabiliriz… Yalnızca telkinde bulunuruz, onunla ilgili kesin yargı ve suçlama veya hüküm verme kimsenin üzerine görev değildir… Durmadan karşımızdakileri suçlayarak ve hor görerek davranmak, ancak kendi tatmin edilemeyen egoların dışavurumundan başka bir şey değildir… İşimize nasıl geliyorsa öyle bir davranış sergilemeye çalışmak da dürüsüt bir davranış değildir… Üzerimize düşen görevleri değil de, onun dışında bazı uğraşlara girişmemiz bize bir şey kazandırmadığı gibi, kendimizi de küçük düşürmekten öteye gidemez… Halbuki karmakarışık olan bu hayatı daha da içinden çıkılmaz bir hale getirmek yerine, daha yapıcı ve pozitif olmak inanın zor değildir… Yeter ki yaşamımızda önümüze setler örmek yerine, koyulan engelleri kaldırmak adına adım atılırsa her şey daha kolay ve güzel olur… Bu perspektiften baktığımız zaman, çevremizde ve kendimizde daha olumlu değişim ve katkıların olacağı kesindir…
Yaşam kısadır dostlar, hem de çok kısa… Hani bir tabir vardır sürekli kullanırız; “zaman su gibi akıyor” diye, inanın su yavaş akar, zaman şimşek hızıyla ilerlemektedir… Göz açıp kapayıncaya kadar, geçer zaman ardına bakmaksızın… Bu hızlı geçen hayatımızda, geride bıraktıklarımız yüreğimizi burkuyorsa, yaşadığımız hayat acı veriyorsa bize yeryüzü haramdır o vakit… “Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek”… demiş usta şair, ne de güzel söylemiştir… Yeryüzü aşkı hesapsızca ve sorgusuzca olanca tadında özümseyenlere bağışlayacaktır tüm güzelliğini… Yoksa bu dünya veya kainat affetmeyecek bizi inanın… Sevgi ve dostluk çemberinden geçemeyenlerin, bu toprağın üzerinde bir gereksiz yük olduğundan şüphem yoktur… Bize yakışan mutluluğu bunca zorbalığa ve vahşi kapitalizme rağmen, kutsayıp çevremize ışık hızıyla yaymaktır… Bunu yapacak cesur ve bilgeleşmiş insanların olduğu bir dünya özlemiyle kavrulmalı can taşıyanlar… Acının rengi gridir ve siyaha çalar zamanla… Biz “acıyı bal eyleyen”lerdeniz, bu yolda her adımda sevinci ve mutluluğu yüceltmiş oluruz…
seni seviyorum
ne zamandır bu sözcüğü kullanmadım
sanırım yıllar oldu
çünkü kendimi bildim bileli
hiç bu kadar rahat
alabildiğine coşkulu
seninle el ele olmanın tatlı düşü
hayal da olsa seninle olmak
unutturur kör yalnızlığımı
baharlarım, kır çiçeklerim canlanır
seni düşündükçe değişir mevsimlerim
birlikte olmamız olanaksız belki de
yine akşam oldu
karanlıklar sardı her yanı
evde perdeler çekildi
sokak lambaları yandı
hafif de yağmur çilseliyor
öyle esrarengiz bir ortam
insanlar var aç, susuz
insanlar perişan
dışarıda canlı bir hayat
dünya bahar günlerinin çılgınlığında
yaşam kuş cıvıltılarıyla kanat kanat
derelerden su şırıltısının
Henüz hayalleri vardı
Düşlerine sığdıramadığı
O topraklarda kaldı...
Çakmak gözlerindeki masumluğu
Tertemiz yüzündeki saflığı
Karşılıksız yardım eli…
Şiirde ilk sevdim
Şiir tadındadır sevdam
Şiir ile atıldı ilk adımım
Şiir uzunluğundadır kavgam
sarı yapraklarda mı gizli
uçuşan mavilikte mi sevdam
içimde acımtırak devinimler
etimi kanatırcasına usul usul
yanağımdan döküldü güz aşkım
kurumuş otlar, çıplak dallar
Ey Munzur’um! ..
daima böyle özgürce akmaya devam et sen,
sen bereket taşı ulaştığın topraklara,
sevda taşı, aşk ile çağıldayıp,
keyifle oynasın kırmızı benekli alabalıkların,
yabancı olan hiçbir şeyi kabul etmezsin sen,
deli gönül başını taşa vur
gözlerden yaşı kana çevirdiler
bu çark zalimden yana döner
dertli başımızı dumana çevirdiler
Mansur gibi dara çekildik
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!