Bülent Baysal Şiirleri - Şair Bülent Baysal

Yar cemalin ay’dan güzel
Yüzüne hayran olduğum
Kokun sinmiş tenden eser
Kokuna kurban olduğum

Çay karası gözler sende

Ecelim elinden, derman istemem
Ölürüm dilinden, ferman istemem
Gelecem diyorsun, gelme istemem
Yas tutup boş yere, üzme sevdiğim.

Bilmece gibisin, say ki kördüğüm

Yalan dünya senden bıktım usandım
Çok öncesi bir çiçeğe coşandım
Derdin kapısına vardım dayandım
Gel de yan yanabilirsen ey gönül

Esri esri eser rüzgar savurur

Dışarıda mevsim yaz
Hayata dair cıvıltılar var
Bende kar yağar
Tipi, boran var
Yollarım kapalı
Özgürlük

Uzun geceler geldiğinde
dünya ölüler krallığının olur
kızıl kalelerin iç duvarlarında
kara oyunlardır gölgelenen
dudakları mühürlü zebani çığırtkanlığında
onur buz tutmuş, bıyıklardan sarkarken

Bırak bu kini, bu nefreti.
Neyleyim ben böyle pis serveti.
Uyan bırak sende gafleti.
Kalbindeki sevgiyi ara.

Biz topraktan geldik, yerimiz toprak.

Kim kurutmuş söyle kimdeki yaşı
Giden kimdi acep alıpta başı
Peşinden melerken çatıpta kaşı
Silipte o giden söyle ben miyim?

Akıl koydun mu ki akıl ararsın

Duydum ki Zeyno sen bir yıldızmışsın
Dikilmişte gök kubbenin altında seni seyrederim
Parlaklığın göz kamaştırır
Gümüşi yansımaların....Işığın o kadar çok ki
Sönük kalır yanındaki yıldızlar, bir sen parlarsın

Ne güzelliklerdi o öyle, akıp gittiler
Ömür diye önümüze, yoklukları serdiler
Dayattılar bilinmezleri, bizi gerdikçe gerdiler
Söyle, bunlar hangi putpereste neferdiler
Ey Babil'in asma bahçelerindeki yosma
Nasıl bir köleliktir, bu reva görülen tasma

İZMİR bil ki sana ilk tepki
Ne gördün daha bu ne ki
Bir kendini sanıyorsun zeki
Daha görmediğin neler var.

Astarı yırtılmış yüzünde fer yok