çocukluğumda hep uzakları
uzaktaki tepelerin arkasını
hayal ederek oynardım
hala sanki beni çağıran
beni ben yapacak olan
o gizeme ulaşabilmek için
bu ayrılığın bilirim nedenlerini
yine de dayanamıyorum
kabullendiğim de bırakmalıyım
oysa kendimi bulmuştum
beni bana hatırlatanda
düşünürken onurlandırmayı
BEN güneş oldum SEN ışık
SEN gül oldun BEN tomurcuk
BEN dağ oldum SEN yamaç
SEN güç oldun BEN direnç
ektiğin tohumlar üzerine
yaşatmadım ben kışları hiç
aradım sonbaharlarda
yolladın rüzgarlarla
bulutlarını ihtiyacımda
yine bir ilkbaharda
doğanın renkleriyle donanmış
kelebeklerin uçuştuğu ucsuz bucaksız
GÖZLERİN
ininde ben her gece dalarım
uyandığımda yaşam sesi kalbim de
bir ritim tutturmuş söyler huzur içinde
gelin duvaklığı bedenini
açıyorum şimdi çekinerek
torosların kardeleni gibi
hiç soğuk gelmiyor yüzün
canlılığınla gülümsüyorsun
dokunamıyorum, seyrediyorum
beklediğim toprak gözlerine
ilk ben ektim sevgi tohumu
aldı yüreğin hemen içine
suladı yeşertti köksaldı
baharlarla geleceksin artık
kışın soğuğunda bile
iki koza yan yana
yırttılar örtülerini aynı anda
dokulandırılmışlar siyah kırmızı
birisinde özgür kanat
diğerinde açılmamış yaprak
görmek için gelinciğini
sırt üstü mavilikte
açıyorum kollarımı
uzayıp gidiyor senle
yılların sessizliğine
haykırıyorum şimdi
seviyorum seni
ben seni değil seni aramayı
ÖZLEDİM
geçen zamanlarımın kazançlarını
ÖZLEDİM
yollarında heyacanlı gizemlerini
ÖZLEDİM
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!