Bir Seyyah Gibi Ruhum… Şiiri - Emrah Bek ...

Bilinmezlere selam veren, bir bebek gülücüğü…

Derinlerde dolaşmak için, dert-olana koşan bir ruh…

Dertlere merhem, dertlere derman olana merhaba diyen…

Biraz düşünceli ruhum, birazda arayışları düşleyen…

Var olmanın verdiği bir yük omuzlarda, seçeneği bile O iradede…

Olmak, zor bir hal…

Oldun mu, nefes alacaksın, oldun mu yıkılmayacaksın…

Çünkü emri veren, OL diyen…

Ruh derinleri tırmalıyor, zavallı aciz tırnakları ile kurtulmak için Olmaktan…

Her tırmalayış, ruhun kulaklarında, sevimsiz bir ses bırakıyor…

Çaresiz kalıyor insan, işte O an, anlıyor zavallı himmete muhtaç olduğunu…

Maveraları kovalamak, kitapları okumakla olmuyor…

Uçsuz bucaksız düşünceleri düşünmek, gözleri anlık kapatıp ruhu dinlemek…

Olmuyor, Ol diyenin verdiği yükü taşıyarak yaşamak…

Sanırım bundan dolayı ruhun günahkar bir hal alması…

Kusursuz insan, kusursuz üflenen ruh, içinde hapis olan kusur işleyen irade…

O’ ise ‘’Ol dedi Oldun’’…peki neden Olan sen, iradene Ol deyip oldurmazsın…

Ulaşılmazlar sınırlarında sorgulamak insanın ruhunu, maddeyi parçalamak…

Var oluşun lezzetine varmak, var olanda O varı görmek, tüm varınla sevmek…

Olması lazım…

Olması lazım, varın ol dediği bizlerde, ‘’OL’’ sırrının kapısı…

Ruhun hangi sokağında, hangi muazzam anahtarı ile açılır bu mavera…

Sanırım ‘’SIR’’ insan, İnsanı bulmak lazım, sonrada Ondaki hazine odasına açılan ‘’Sırrın Anahtarını’’…

Sırlar ötesiyiz bizler, ötelerin sırları…

Her birimiz bir hikmet taşıyoruz, BİR den…

Bir sevgi ruhtan üflenen, cemalimizde buse olan…

İşte sır olanı arayan, tebessüm eden cemali görmeli…

O tebessüm eden suretten içeri girmeli, derinlere inmeli…

Kendini bulacağı adrese varmalı, BİR’in anahtarını almalı…

Kendi kilidini açmalı…İkide BİR olmalı…