Ne zor şeydir gerçekleri anlatmak…
Gerçekler…hangileri doğru ki?
Üretmek için okumak şart, gerek fikirsel, gerek aksiyonel…
Hayatımız; yaşayanların, HİÇ ten gelip HİÇ’e gittiği.
Doğmak ve yaşamak, kırmak ise yaşayanı, anasır-ı erbaa’ya terstir-karanlıklar içinde sevgiyi boğmak, hapsetmek.
İnsan, doğduğunda dört ana element, yani HAM. İnsanlık denen ruhaniyet kalite ve terennümler.
Öyle bir örtüdür ki bu, ne kıble belli olur, ne haç belli olur…
Bu hırkayı giyen, dünyadan vaz geçer, dünyadan geçen, dünya sultanını ezer geçer…
Bir Melami örtüsüdür bu, Can içinde Can olur, kıbleyi kendinde bulur…
Hislerine güvenmeli mi insan…
Ne kadar farklı bir şey ‘’His’’ dediğimiz olgu…
His ruhun kulaklarıdır aslında…
Zihni Çıplak kalanın, cismini yamalasan yersiz...
Ahlak ve namus, bacak arasında değil, zihnin avuçlarında...
Sistem ve sistemin kalemşörleri, ruhban görevlileri, servis yapar iken karayı-ak sunar bizlere...
Bir yağmurun yağışındaki, gökten yere düşen damlanın rüzgara bıraktığı kendi kaderi gibi…
Oysa kader, idrakin zihinden yapıcı müspete vurduğu hakikat mührü olmalı…
Yağmur damlasının yere iniş seyahati, düşündükçe çok tuhaf…
Tanışmak… çıkar üzerine kurulu bir düzen çoğu…
Konuşmak için mi tanışırız?
Kendi kendimize konuştuğumuz zaman ‘’Deli’’ dedikleri için mi?
Ruh ile beden arasındaki uyumu ‘’Sevgi’’ inşa eder.
Sosyal yaşantımız, genelde maddeye bağımlı olduğu için, genelde ruhumuzu unuturuz.
Ruhumuzu unuttuğumuz vakit ‘’Yaratıcıyı da’’ unutmuş oluruz.
Ne garip duygulardır onlar, özlemek, hatırdan uzak kalmak...!
Özlemek, kalben yakın olanın cismen uzak olaması, görmemek belkide.
Çünkü cisimsel uzaklık ile ruhsal uzaklık, bu hissi doğurmakta.
Yıllar toprağın katmanları gibi kat kat olur, eskiyenin üstüne…
Her kat, bir yaşanmışlık bırakır, basılarak geçilecek yer olsun diye…
İnsan yaşantısına benzeyen bir durum…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!