Bilal Özcan Şiirleri - Şair Bilal Özcan

Aşk gönülden gönle akmak,
Aşk asırlara inat yaşamak,
Aşk canan giden yolda basamak,
Aşk deryayı ummanda susamak,.
Aşk bir bedende bir olmak,
Aşk gönülden gönle dolmak,

Dert yüklü bağr-ı sinem gam u hicran ile dolu,
Yarap! Kızıl şafaklarla yine akşam oldu,
Tebdili şaşmış biçare garip bencileyin,
Bahçe-i gönlümde açmadan gonca güller soldu.

Gecenin karanlığı kabus gibi çökerken,

Yar yolunu yol eyledim,
Canı sana kul eyledim,
Selam saldım, el eyledim,
Neredesin neredesin.

Mevsim mevsim biter mevsim,

Dipsiz deniz deryalarda,
Bir umut ki güyalarda,
Nasıl olur, nasıl ola,
Yüzen yüzer deryalarda.

Kanı revan ter içinde,

Bülbülünkü Yar vaveyla,
Benim sevdam benden evla,
İçin için yanar yürek,
Hal hal değil, Kadir Mevla.

Aşkta hasret hak mı Yarab,

İlk akşamdan, gece oldu,
Bunca zülüm nece oldu,
Bir okunmaz hece oldu,
Al dan alım nece oldu.

Yıllar yılı beklediğim,

Gurbet elinde gurbetime, gurbet eklendi
Ey Yar! Yüküme, bir de Leyla, yükü yüklendi.


Bilal ÖZCAN

Kara kelam, kara yazgı,
Nokta, virgül, çizgi çizgi,
Kırık hava, buruk ezgi,
Değişmiyor değişmiyor.

Acılardan, acı hayat,

At bindik, at sürdük,
Yay gerdik, ok attık,
Merde değil, namerde kılıç çektik,
Ezelde Türk’tük, halde Türk’üz.

Hunlarla tarih sahnesine çıktık,

Kalem yazar Elif diye,
Yollar uzar Elif diye,
Elif Elif Elif diye,
Elif gezer Elif diye.

Kendin bilmez mağrur başlar,