Bilal Özcan Şiirleri - Şair Bilal Özcan

Gel beni gel beni, ne haldeyim gelde gör beni,
Düştüm gurbet ele gurbet elde gelde sor beni,
Bir hasret-i aşk ki iştiyak ile yakar kor beni,
Can öz canım zalım felek yadı elde kor beni.

.Bilal ÖZCAN

Gülşengahta gonca. Goncada al benim,
Altaylardan Tuna’ya akan sel benim,
Gökyüzünde mavi, bayrakta al benim,
Esmesin rüzgârlar hilale yel benim.

Al şafaklarda kör geceye tan benim,

Gün gelir bir ömre bedel an olur,
Ol geceden şafak söker tan olur,
Yürüdüğün yollar, yoldan yol ise,
Al allar için gülistan olur.

Makam-ı Ferman’dan ol ferman olur,

Dilberlerin piri, suzan-ı dilberdir,
Bahtımda, çiledir, acıdır, elemdir.

Kokuların kokusu misk-i amberdir,

Yanan yanmaya görsün, yanan yürek üşümez,
Vakti sati gelmeden, sabır gerek ışımaz,
Öz can dağa dağ versen, kabul edip taşımaz,
Mecnun olan Leylayı, çile deyip yoşumaz.

Bilal ÖZCAN

Şark-ı şimalden, garbe uzanır kolum,
Leb-i deryayla çevrili sağım, solum,
Geçit vermez, Çanakkale’m, Gelibolu’m,
Anadolu benim, Ben Anadolu’yum,

Yazılı kayada, yazılı Hititler,

Altın medeniyetlerin kurulduğu yer,
Boz bulanık suların durulduğu yer,
Çağlara zincirlerin vurulduğu yer,
Anadolu benim, ben Anadolu’yum.

Lalelerin, nergislerin boy attığı,

Oğul!
Sevdanın ömrü yok, sevda daimdir,
Gerçek olan aşk, aşk ise kaimdir.


Bilal Özcan

Burada buralara, sensiz gelmez ki, gelmez bahar,
Bir hasret ki sevda, can-ı canan gönle karlar yağar,
Yüklenirsin yükü, yük ki yükten, yürek yükten ağır,
Bir hasret ki sevda can-ı canan, tende canı yakar.

Ak gündüzler gece, gecelerse gecelerde kayıp,

Debdebeyle zülüm gülleleri yağarken arştan,
Aşmak gerek şu dağları usul usul yavaştan,
Mazhariyetle çıkmak gerek şu kansız savaştan,
Fethetmek gerek, dünyayı sevgiyle yeni baştan.

Kalpleri param parça ederken dehşet-i engiz,