Banu Doğan Şiirleri - Şair Banu Doğan

Beni sen yıktın, kırık dökük hatıralarımın arasında kalan bir gölge gibi.
Her adımda yankılanan sesin, ruhumu saran o soğukluk,
Gecenin karanlığında, sessizliğin en keskin yerinde,
Kalbimin derinliklerinde yankılandı, beni derinden yaraladı.

Şiir/Yazar:@BanuDGN

🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊🖊

Biliyormusun? yüreğimde biraktığın
ukteler, İsyan ediyor şimdi

Bırakma beni…
İnsanlar kötü, korkuyorum.
Sözleri yumuşak ama içleri taş,
Gözleri gülerken bile hesap yapar.

Bırakma beni…

Bırakma beni… İnsanlar kötü.
Gözleri hesap sorar gibi bakıyor,
Sözleri derin bir bıçak izi gibi içimde.
Kimse kimseyi sevmiyor, kimse kimseyi anlamıyor.
Ve ben, bu kalabalıkta yapayalnızım.

Biraz sabır, diyorum kendime,
Küllerinden yeniden doğacak umutlarım.
Zamanla geçecek her yara, her acı,
Kendi içimde bulacağım huzuru, sessizliği.

Beklemek zor, biliyorum,

Biri vardı,
adını rüzgâra fısıldamış,
sessizliği yoldaş bilmiş.

Ben onu var etmeye çalıştıkça,
ellerimle dokunup

Çok şeye kırılıp,
Sessizliğe sarılan,
Gözleriyle gülen,
Kalbiyle ağlayanlardanım.

Bir yalanmış say…
Ne kadar inanmak istesem de, gerçekle yüzleşmek zorundayım.
Seninle kurduğumuz hayaller, yaşadığımız anılar, hepsi birer kumdan kale gibi darmadağınık oldu. Gözlerimdeki umut ışığı, kalbimdeki coşku, hepsi birer masaldan fırlamış gibi yok olup gitti. Seninle geçirdiğim her an, şimdi gözlerimin önünden film şeridi gibi geçiyor.
Her hatıra, her söz, her dokunuş, artık birer yalanın soğuk gölgesi altında.
İnanmak istemedim, ama gerçeği görmek zorundayım.
Kalbimde açılan derin yara, adeta bir uçurum gibi.

Ne kadar uzaklaşsak da birbirimizden, ne kadar farklı yollara savrulsak da, biz asla ayrılamayız. Çünkü seninle ben, birbirimizin ayrılmaz parçalarıyız.
Ne zaman yalnız kalsam, senin sesin yankılanır kulağımda.
Ne zaman gözlerimi kapatsam, senin gülüşün canlanır gözlerimin önünde.
Biz ayrılamayız, çünkü sen benim için yaşamın ta kendisisin.
Seninle geçen her an, bir ömre bedeldir.
Seninle yaşadığımız her anı, her anıtı, her anıyı...

Boşyere ağlamanın faydası yok.
Bunu kendime defalarca söyledim, ama her defasında gözyaşlarım kontrolsüzce akmaya devam etti.
Belki de insanın içinde biriktirdiği duyguların, hislerin dışavurumudur bu; belki de kalbinin yükünü hafifletmenin tek yoludur.
Ama yine de, mantık hep aynı şeyi fısıldar: Boşyere ağlamanın faydası yok.

Gece yatağımda yalnız kaldığımda, içimdeki sessizlik, başımı yastığa koyduğum an, yerini derin bir hüzne bırakır.