Banu Doğan Şiirleri - Şair Banu Doğan

Çok sevdiğim biriydi,her gece düşündüğüm
hayalimde yaşatdiğim,
Zihni’mde hergün
bikmadan seyrettiğim ...
Aradım Bulamadım !
O yoktu aslında hiç!

İçimde yankılanan bir ses var, belki de çok derinlerden gelen, insanlığın özüyle bağlantılı bir çağrı.
Bu ses, bana her gün merhametin önemini hatırlatıyor.
Merhamet… Bir kalbin yumuşak, şefkatli dokunuşu.
İnsanı insan yapan, diğer tüm duygulardan ayıran o kutsal titreşim.
Bazen, hayatın karmaşası içinde bu sesi duymazdan geliyorum.
Günlük koşuşturmalar, çıkar çatışmaları, hırslar ve egolar arasında kayboluyorum.

Mutlu ol yeter.
Ne adımı an, ne sesimi hatırla.
Unutulmaksa kaderim, razıyım.
Ama yüzün gülsün, içindeki o ışık hiç sönmesin.

Ben kendi yangınımda yanarım,

Nereden bilsinler, içimde kopan fırtınaları? Yüzümdeki gülümsemenin ardında sakladığım acıyı, kimse görmez.
Herkes, güçlü duruşuma, sakin tavrıma bakar, ama kimse kalbimin derinliklerinde neler yaşandığını bilmez.
Nereden bilsinler, geceleri uyuyamadığımı, düşüncelerin kafamın içinde dönüp durduğunu?

Nereden bilsinler, her sabah uyanırken içimde bir umutla uyandığımı ama günün sonunda yine hayal kırıklıklarıyla dolduğumu?
Kimse, gözlerimdeki hüznü fark etmez.

Nerden düştüm bu belaya?
Kader mi, tesadüf mü?
Yoksa alın yazısı mıydı bu,
Bilmem ki nerden, nasıl düştüm bu belaya?

Gözlerinde kaybolurken,

Olmuyor sensiz, hayat yarım kalıyor,
Geceler boyu süren sessizlik, içimi yakıyor.
Sensiz geçen her an, bir ömür kadar uzun,
Olmuyor sensiz, kalbim seni arıyor her gün.
Gözlerim seni arıyor kalabalıkta,
Yüreğim seni özlüyor her adımda.

Sessizliğin içinde kaybolurken düşündüm,
Bir sonsuzluğun eşiğinde,
Var mıdır bir başka dünya, ölümden sonra?
Ve eğer varsa,
Neden olmasın senden sonrası da?
Dudaklarımda kalan son sözlerin yankısı,

Buda sana yazdığım son şiirim sevdam
kolay olmayacak senden vazgeçmek
bu aşkı doyasıya yaşamadan bir
çırpıda bitirdin gözünü kırpmadan
öldürdün bizi , öldürdün....

Yalnız bir ruha yol gösteren tüm
varlığınla bu gecemde yine sen.
Bir gün ebediyen yanıma gelsen
ruhumu ses varlığınla sarsan,
mutluluğun sedirinde akan
gözyaşlarım sarmalasa yorgun bedenini.

Sana hep şiirlerle seslendim, anlamadın. Kelimelerim birer mısra oldu, kalbimden döküldü, ama sen hiçbirini duymadın.
Her bir şiirde sevgimi anlattım, duygularımı döktüm, ruhumu açtım sana.
Fakat sen, hep uzak, hep duyarsız kaldın.
Her gece, kağıt ve kalemle dertleştim.
Gözlerimi kapatıp seni düşündüm, hayallerimi kağıda döktüm.
Şiirlerimde sevdamı anlattım, ama sen hiçbir satırı görmedin.