Aşık Sümmani Şiirleri - Şair Aşık Sümmani

Ervah-ı ezelde levh-i kalemde,
Bu benim bahtımı kara yazdılar,
Gönül perişandır devri alemde,
Bir günümü yüz bin zara yazdılar

Bulmadım şadlığın iradesini,

Deli gönül ile düştük bir cenge,
Hikmeti sorulmaz iştir bu gönül.
Günden güne girer her türlü renge,
Bazı solar gah kumaştır bu gönül.

Bazı yelkenini derin yürütür,

Ervahı ezelde taksim babında
Herkese bir türlü ihsan ederler,
Kimi gam çeker de hayal habında,
Kimini tahtında sultan ederler.

Adamın bağrın muştayla ezerler,

Kamil kelamına bend olan insan,
Gûş verir bu söze kulak doyurur.
Her adû güzelden dileme buse,
Sanma ki lezzeti dudak doyurur.

Hevâ imiş bu dünyanın ziyneti,

İşitme her sözü ol guş-u sağır
Beladan sakınmak noksanlık mıdır
İmkansız bir işe bağır ha bağır
Barbarlık eylemek irfanlık mıdır

Söz söyle gönlünün iktidarınca

Ben razı değilem hicrana gama
Garip gönlüm haldan hala salan var
Sabavetten beri bir yol gözlerim (sebavet = çocukluk dönemi)
El zanneder uzaklarda kalan var

Didemden akıttım kanlı yaşımı

Çekme şu dünyanın endişesini
Tamir eyle kalbin her köşesini
Kemlik ile kırma kalp şişesini
Dönüp ona derman olsan fayda ne?

Arabi, Farisi dilin olmazsa

Aramızı karlı dağlar alınca,
Gayrı dost eline gidip gelinmez,
Yahşi himmet gerek ahbap yolunda,
Kuru dava ile menzil alınmaz.

Geçti bu devranın demi bozuldu,

Ta ezel teslim olmuşum râhına dilber senin
Açaydım cemâlin için âyine dilber senin
Kondu adalet mülküne nice hükm-i Süleymân
Yetişmedi asla kimse pâyına dilber senin

Metheylemiş âyet ile cemâlin izzetini

Ta ezel hayal şemine yandırır dünya bizi,
Ben sana meftunum deyu kandırır dünya bizi,
Havayı hevesle çeker,kıyl-ü kal sinesine,
Ahir salar pençesini sindirir dünya bizi.

Meyl-i muhabbet ettirir fısk ile fenalara,