Arif Arslan Şiirleri - Şair Arif Arslan

Kendi ellerinle at beni denize, ıslat tepeden tırnağa
Bütün vücudumu serin sulara salıver
Sonra da sahile yaklaşırken tut ellerimden çıkar
Kurut beni kendi gökyüzünün güneşinde
Ört saçlarını üstüme, soğuklarda üşütme...

Ya seni sevmeseydim, ya da sen olmasaydın
Ne olurdu hayatım, nasıl geçerdi günler…
Ben kime çağırırdım, kimi beklerdim her gün
Hayatıma nasıl bir anlam katardı, kimler…

İyi ki varsın de sen, seni seviyorum ben,

Sana “canım” demeyeceğim artık
İçimden gelene kadar…
Çünkü sen benim canım olsan da
Ben senin olamadım
Kafanda başkası var…

İki kardeştir onlar
Bazen şarap günahta
Bazen de günah şarapta parlar
Birbirlerine bakan aynalar

Kınamayın sarhoşları

Sen, bensin sendeki
Bende senim, bendeki
Biz zaten birlikteydik
Neden buluştuk sanki…

10 Ağu. 04

İnkarı mümkün değil, yer gök toplansa bile
Allah vardır ve birdir, gerisi hep nafile…!

PEYGAMBERLER

Her kavme, her millete birer peygamber gelmiş;

Gün ortasında söndü bir bir yıldızlarımız,
Karanlıklar içinde yaşadık asırlardır.
Bir ışık yakmak için kıvranırken çaresiz;
Zift döktüler yollara kayıyoruz yıllardır.

Güldük, gülüşümüzü kabahatten saydılar,

Her zaman aşık olmak…
İnsana, hayvana, toprağa, güneşe, havaya, suya…
Bütün varlıklara, bütün doğaya…
Onu donatana, yaratana…
Ve içmek sevgiyi avuç avuç
Kana kana, doya doya…

Geçmişi, geleceği,
Düşün, anla ve ağla...!
Vazgeçilmez gerçeği;
Düşün, anla ve ağla...!

Kullukta neredesin;

Düşündüm ki sen yoksun
Daha önce de yoktun
Dünyam karanlık, sisli
Mevsimler hazan yüklü
Havalar bulutluydu.
İşte korkum da buydu!