Arif Arslan Şiirleri - Şair Arif Arslan

YOKSUN DİYE

Yoksun diye doğmadı bu gece yıldızlar,
Uzanıp bakmadı penceremden ay...
Ama gözlerim, gönlüme yoldaş olup
Bekleyecek sabaha kadar.

Yoksun diye gönlümü karabulutlar sardı,
Yoksun diye yüreğim kan ağlar, sensiz, sessiz...
Ne zaman gelir bilmem gülüşün, rengin, sesin,
Ne zaman her yerimi sarar, okşar nefesin...

Beklerim yollarını, düşmedi gölgen hala,

Seni hiç tanımadan uzun yıllar yaşadım,
Sanki sana gelmişim peşinden adım adım.
Ruhum sana muhtaçken ne yazık bulamadım;

Şimdi kavuştum artık, sen varsan ben de varım.
Beni sana getiren rehbere minnettarım.

Nerdeydin, nasıl gizlendin böyle gözlerden şimdiye kadar
İlle de bu gün mü çıkman gerekirdi gün yüzüne
Lahuti bir geceye yükleyip bütün enerjini
Ağarıncaya kadar sabah ve doğuncaya kadar güneş
Yakıncaya kadar ne varsa içimde hepsini durmadan
Aklımı başımdan alıncaya kadar yürüdün…

Ey gecenin Rabbi, gündüzün Rabbi,
Ey güneşin Rabbi, yıldızın Rabbi..
Ey göklerin Rabbi, yerlerin Rabbi,
Bilinir-bilinmez her şeyin Rabbi…

Sana geldik işte bir kandil daha

“Ayı ve güneşi kendinde birleştirip ismiyle müsemma olan sabır ve sadakat abidesine en derin sevgilerimle…”

Bana hiç inanmadın sen,
Sevmedin, özlemedin de hiç…
Benim sevdiğim, özlediğim kadar değil;
Kendi duyguların ya da

Dünyaya KapaLi Bir DünyaLikta,
OLup Gidiyorum Kendi HaLime.
Esten Dosttan Uzak Bir KaranLikta;
KaLip Gidiyorum Kendi HaLime.

Ruhuma Can Veren Bir Sesten Uzak,

Nerden çıktı bu soğukluk,
Bu söz, bu sohbet ve bu muhabbet şimdi?
Bu kaçış neyin nesi;
Ne istiyorsun benden?
Neden uzaklaşıyor gönlün
Gönül atmosferimden?

Daha sen gelirken ateş basar ruhumu,
Vücudumu titremeler sarar
Dökülür bedenimden aşağıya ihtiras katranları
Beynimi ateşler sarar
Kapının ziline dokunduğun an
Yüreğimden perdeler kalkar

Düşündüm ki sen yoksun
Daha önce de yoktun
Dünyam karanlık, sisli
Mevsimler hazan yüklü
Havalar bulutluydu.
İşte korkum da buydu!