Arap Kurt Şiirleri - Şair Arap Kurt

öze özlem: denizdeki derinlik
öze özlem; yayladaki serinlik
öze özlem; çiçek olur gelinlik
öze özlem; gecedeki yarenlik

öze özlemimdir gurbette sitem

gözlerinin karalığına vuruldum
siperden sipere düştü gönül
bir damlası çağlayan nehir gibi
deniz olup içime aktı gözlerin

gözlerinin akında duruldum

bir sancı başladı içime düştüğünden beri
alnımda dindi rüzgâr
bağrımda iz; yağmur dövmesi
korku: kuruturum korkusu
hazan dediğin ne ki
sadece gül benzinin solması

ey şanlı şehit
dünya kahramanlığına şahit
bir avuç toprak için hakka yürüdün
on beşinde olurken şehit
şimdi gel gör halimizi

dile geldi
dağlar taşlar dile geldi
bülbül vazgeçti sevdasından
arılar bal vermez oldu
karınca işi bıraktı efkarından
selama durdu tabiat

güneş saklar yüzünü bulutlar perde perde
mevsimlerde vefasız çare olmuyor derde
yine hazan başladı yine yürek sancısı
dökülürken her yaprak dala kalır yangısı

şair üşümesi bu sanki tutmuyor kollar

kelamla ülkeyi çıkardık düze
kağıttan gemiler leğende yüze
ne hacet var dostum saz ile söze
çalmadan oynuyor yavrum abidik

Görmedin ki ateşteki öfkeyi...


Her şey can derdinde sönen mum bile
Ölüm denen gerçek götürmez hile
Ateşin gözüyle bakınca küle

dünyada bir hal var reis; sanki devran ters dönüyor
nur yüzlü analar yasta; yanan ocaklar sönüyor
kayboldu kelebekler sır; kara örümcek türüyor
birileri aç yatarken ayak şarapla yunuyor

bunlar nasıl işler reis, kimi kimden soracağız

uykularım hep bezgin lal oldu düşün dili
geceden kaldı hüzün yorgun sabahın eli
koparmaya kıyamam sana benzeyen gülü
sana şiirler yazdım akarken hüznün seli

bulutlara binde gel göğe çizdim resmini