Arap Kurt Şiirleri - Şair Arap Kurt

kaldırımda gölgeler bulutlar yere ağar
gece kuşundan dinle karanlıkta amanı
ne cennet ne cehennem arafta hiçlik doğar
şehir bacalarının gümüş renkli dumanı

sessiz sessiz ağlayan yıkık virane evler

anlatacak bir hikayen olsun torunlarına
kendini ateşe atan bir adam vardı dersin
sakınmazdı gözünü budaktan aşkı uğruna
toprak gibi cömert, toprak gibi kokardı dersin

sakın iç geçirme yanlarında, anlamasınlar

gözlerimde zaman azgın bir nehir
nilüfer ağıdı süzmüş gibiyim
gönlün girdabında savruldu ömür
sanki yüreğimi üzmüş gibiyim

bilirim gülmekle şenlenmez hayat

Duydum ki başında çok duman varmış
Elinin tersiyle kovsana oğul
Madem bu devirde yiğitlik ölmüş
Nağmerdi ininde boğsana oğul

Aklım sende kalır başın ağrısa

can çekişirken gece günahlar saklanır kuytulara
tavan arası düşler örümcek ağlarında tutsak
değer mi bilmiyorum kanlı göz yaşı dökmek uykulara
şiirlerimi sana adıyorum dona kalıyorum ve gözlerine tutsak

kelebekler gece mi ölür

amca oğlu Kadir Tokmak,a ithaf
...

ankara da yiğidim.
elinde mala ve kürek
tek sermayesi

sevişir gölgeler yüzsüz/ce
kimi altta kimi üstte
gölge üstüne düşmüşse gölge

kimi zaman önüme geçer
keser yolumu

bazen
kafamı alırım
avuçlarıma
konuşurum parmaklarımla
çökerim dizlerime
yorgun dirseklerimle

her şeyi
ama her şeyi silip götürdü zaman...

şimdi
tarifsiz bir kuraklık hüküm sürüyor
toprak kokan avuçlarımda.

ayaklarım gül bahçesinde
zirvemde kar
ne zaman koklamak istesem
eğilsem yere
gül dönüşüyor dikene
umutsuzluk