Alev Yavuz Şiirleri - Şair Alev Yavuz

Evrenin bağrında bir kanlı irindir savaş
Cerahat toplanmaya başlar,
o eşsiz yaratılan evrenin teninde;
insanlık yavaş yavaş öldüğünde
sevgi yeryüzünden yavaş yavaş silindiğinde.
En kötü calıdır İNSAN

Gelenler olur dünyamıza
buyur ettiğimiz.
Gidenler olur
avuç avuç kanlı gözyaşı ile uğurladığımız.
Yaşamın kıyısında
savaşı var her birimizin hayatla.

Tutunup kök salmaya,
Hayata umutla bakmaya,
Mutluluğa dev adımlar atmaya.
Kar altındaki kardelendir; inadım

Ben beni düşünmezsem

Senin bana gel deyişlerin
Kor dudaklardan dökülen
özlem türküsü
Başımı dayadım yalnızlıklara
gelemem sevgilim.
Yüreğimi sardığım

Ben susmayı senden öğrendim anne
isyanı dillendirmemeyi erdem bellettin
hatırladın mı?
Acıdıkça canım
etime geçirdim sessizce tırnaklarımı
mahzun bakışlarımdan bile

Bir nadide çiçeksen yüreğimde yetişen,
cansuyun sevgimdir kaynağı kurumayan.
Güzelliğin, ruhumun sana anlam katmasıdan
Kalıcılığın, varlığımın sevgiye olan saygısından

Bana bir adımda sen geldiğinde

Yamalıysa sevmeleriniz
dokumayın başkasının ruhuna.
Önyargılarınız olduğunda
düşüyorsunuz tuzağa.

Ayırıyorsunuz güzelliklerin

Hayata kapkara gözlükle bakan
Badem şurubunu zehre çevirir
Huzurlu yatıp neşeli kalkan
Cennete benzer güzel gün geçirir

Derdi dağ gibi büyütme gözünde

Sevgi adınaydı ilmek ilmek hasrete örülmek
ıssız bir geceye dikenli döşekler sermek
alfabenin bütün harflerini tükettim seni anlatmak için
sığmadı bedenime sevginle dolan şu yürek
kabul olunacağını bilsem dualarımın ilk seni dileyeceğim Tanrıdan
bana gelemezsinki ama dönüşü olmayan o uzun yoldan

Sıralı sırasız gider insanlar
bir öpücük kondururlar mezar taşına
toprakta bekler börtü böcekler
karışır giderler doğa anaya.

Tekrar tekrar yaşam tekamül eder