kardelenler açınca sevgili…
avuçlarımdan dökülen boz bulanık bir sevgi
eritecek yanaklarında donup kalan
serçe yuvalarının sessizliğini
kimseler bilmeden gel sevgili,
yalın ayak, nefes nefese…
bu onun öyküsüydü
yıllar önce başladı yazmaya
kar beyaz sayfalarda açtı kelimeleri, kardelen gibi
o dağların vazgeçilmezi,
dorukların çiçeği
on beşinde olduğu gibi
kırık bir türkü kalmış turnaların kanatlarında
çırpınışta... çırpınışta...
yeni yeni ufuklara çıkar mı bilinmez
turnalar ağlamakta
söyle mavi turna
sen sevgili,
kırık kanatlı düşlerin ardından gelen
yaz yağmuru gibisin,
hiç hasta olmadım ama çok ıslandım,
ben hep yüzümü,
yanaklarından Dicle suyu gibi akan,
Sana sevgimi anlatmak
Çok zordu benim için
Zaten ne zaman kalkışsam anlatmaya
Kelimeler sessizce çekilirdi inine
Ben o an başlardım gevelemeye
ııımmm...
ölümü son durak sananlara duyurulur;
yeni bir durak buldum
ölümden çok ötelerde,
şiirler beni
apansız terk edince.
dolaşıyorum kelimelerin arasında
sığınabileceğim ne nokta var,
ne de virgül,
soğuk soluğa kalmışım.
ne yani,
buraya kadar gelmişken
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!