Ahmet Öztürk Şiirleri - Şair Ahmet Öztürk

Bir şehrin yamacına saklanıvermiş
İntihar şarkıları söylüyorum
Buğulanmış bir sesi veriyorum havaya
Kusuyorum hayata
Ya hayat bir yudum bana
Ya da ben hayata

Dört dünya, dört şifre vardı
Düşleri atbaşı gidiyordu
Seviyordu bir kadın onu
Bin kadın etini istiyordu
terli heyecanlarıyla

Nereye gidersen git diyorum gözleri yangın
Alevlerle nereye kadar gidebiliyorsan git
Telefonum sesini duyurmayacak artık
Sevgililer günü hediye bakmayacak
Gördüğüm bir gülü dalında bırakacak
Resimlerini göz önünden kaldıracağım

Medet diye bir nida
Köşe taşlarında kıvrılması meselemiz
Dönerse ben varım
Yarım dünya dönüyor
Dönüyor iki şeker duayla

Göz ve destan iki taş dikilir anılara ve tarihe
Vur tetiğine altıpatların tüten dumanını
içelim türküleri dinlerken
Duyalım yazılmış iki satır mektup...

(20:14)

İnat etti, güldü yüzlerce yıla
Gülecekti diyenleri sevmiyorcasına
İki parça güvercini sordu
Sanrılarını kurcaladı, kendini dövdü
Bir hemşirenin beyazına niyetlendi
Gülendam dediler, gülendam

Son gelişinde duvarıma çizdim gölgeni
Asla solmayan kanımdan kararak
Nereye gittiğini sormadım
Neden geldiğini de sormayacağım
Güllerin içinde dostluklarını mı veriyorsun bana?
Son gidişine kondurdum hançeri

Hastalıklı bir aşktır hayatla aramızdaki
Sonu gelmeyen yenilgiler
Hüsran ve hazla kaynaşmış
Mavi kedi yavrusudur hayatla aramızdaki

Dudaksız şairin kelimeleri düşenler
Yağmur, toprak ve tohum
Yeşerenle gülen günler
Neresine saklanacaksın pervane-i hayatın
Yırtık bir sahradasın eski bir amforada
Dudakların kesik kesik gülsün

Aşkı koynuma sakladım
Kimseler görmesin
Kalbimin üstünde dursun diye
Gül gibi bağrıma bastım aşkı
Kimseler öpmesin
Kalbimin üstünde dursun diye