Ahmet Öztürk Şiirleri - Şair Ahmet Öztürk

Çocuğun elinde kuru ekmek
Birazdan onu da alacaklar yaşlı gözlerine baka baka
Mermiler süzülüyor udun ve darbukanın sesine inat değilmi bağdat seni yakacaklar
İnat değil mi yavrucak
Ağlayan gözlerine bakacaklar

ve şiirin damarları sola sapıyor
eğik duruşumu magribten çalmışlar
sersemleyişimi keşişler hesaplıyor
eğridir doğrudur ve el keyf
belki de el hüzün

ağlayan gözlerin sevince gülecek
yıkılmamak neymiş öğreneceğiz
öğrendiğimiz birçok şeyden ayrı
günler bitecek sanacağız
her yeni gün
ve günlerin devam edeceğini düşünmeden

Aşkın verebileceği ne kaldı artık bana
Koskoca bir soğuk rüzgar

Dudaklarıma vereceği lezzeti de
Gözlerime vereceği şehveti de
Yitirdim artık çalakılıç çarpışmaktan

Yoluna akan su gibi biriktim sende
Gözlerin şimdi dur diyor hayallerime
Memleket dediğin dünyanın öbür ucu
Ve dünyanın öbür ucuna yazıyorum yanıbaşında
Omuzlarım geceyi sırtladı gene
Yıldızlar toz zerresi hükmünde

gün batımına sahilde yakalanıyorsun
hafiften bir ürpertiyle
kumlara değmeden yürürken
nasıl olacak bu yaz
bu yaz akrep yuvasına giden
çiçekli bir yol

Sokaklar dönüp duruyor bu zamanlar
Az sayıda evi yanan ışıklar var
Bu gecemden sen sıyrılırken
Güvercinlere ne diyebilirim
Uzaksın...

Üzgünsün ve ne biliyorsun nerede kime yaşadığını
Ben senin perdene gölgeyim nereden kanacağım bunlara
Kader deme, sen kadersin
Beni yerle gök arasına çok gördün
Israrla geceler sıkıştıracaklar sandalyemde beni
Gene de burnum kanayacak burnum şiir olacak

Bir prensessin dedi adam
Adamın bir sürü hayali varken
Hayaller onun yıllarca sermayesi
Gözleri güldü kadının
Yüreği güldü

Geceler son bulurdu
sigara izmaritleriyle
küf kokan nemli rüzgarlarda

Heceler yön bulurdu
kafiyeli beyitleriyle