Ahmet Ormancı Şiirleri - Şair Ahmet Ormancı

Yoruldum artık koşmaktan,
İnanın çok yoruldum.
Artık hedefe varmak,
Ve huzura ermek istiyorum.

Ancak yine de bilemiyorum;

İşte hüzün dolu bir cumartesi daha,
Bütün cumartesiler gibi.
Çünkü; sensizliğin doruğu bugün,
Alışılmış bir zaman.
Senin sesini hep o gün beklerim.
Neden mi?

Küçücük bir tohumdunuz,
Atıldınız toprağa.
Yeşerdiniz bir bir,
Aldıkça bilgileri.

Bir fidandınız,

Ah ayrılık...
Adına türküler yakılmış,
Şiirler yazılmış sana yıllarca,
Ümitle bakılmış hep ardından.
Bazıları mutlu, kavuşmuş sevdiklerine,
Bazıları hüzünlü, o türküleri okuyor,

Hâlâ unutamadığım iki şeyin var,
Titrek çocuksu sesin ve masum bakışların.
Artık onları da unutmak istiyorum,
Zaten unutmasan ne yazar ki.
Belki de bir başkasına ait şimdi,
Bir başkası seviyor belki onları

Evimizdeki en iyi dostum,
Masal sinemam.
Daha dün hediye etti bana,
Biricik babam.
Dedi ki:
-Al sana bir kitap.

Sen,
İnsanların ayak basmadığı uzaklarda,
Soğuk, karlı dağ doruklarında,
Ulaşılması zor,
Koparılması hatta koklanması bile imkansız,
Asi bir kardelensin.

Sen benim tek derdim,
Tek yaramdın kalbimde,
Sabah akşam dinlediğim.

Sen benimsin, benim derdim.
Tek yarimdin kalbimde,

Denizler,ırmağa muhtaç,
Ağaçlar, yaprağa.
Ben, ben sadece sana muhtacım.
Gözlerim, gözlerine muhtaç,
Ellerim ellerine.
Ben sana muhtacım sadece,

Ben bir çocuğum.
Çocuk gibi düşünün, beni dinlerken,
Çocuk gibi oynayın benimle.

Beni anlamak isterseniz,
Çocukluğunuzu hatırlayın,