Ahmet Ormancı Şiirleri - Şair Ahmet Ormancı

Daha küçük bir çocukken,
Öğretmenlik hayalleri kurardım.
Küçücük bir yüreğim vardı,
Çocuklara adadığım.
Hâlâ o yüreği taşıyorum,
Şu bedenimde.

Her gece aynı şey,
Uykusuzluğuma mı yanayım,
Yoksa kimsesizliğime mi?
Uykularını verip, beklersin,
Gelen olmadığı bir yana,
Sen hiç beklenmezsin.

Sen hayatımdan bir parçasın,
Seninle tamamlıyorum kendimi.
Aşkı, sevgiyi, sevmeyi bilmezdim ben,
Sen tattırdın bu güzel duyguları.
Yine bilmezdim acıyı,hüznü, kederi,
Sen yok musun, işte hep sen.

Çocuklarımız saf ve temiz sembolleri,
Büyüklerin.
Şimdi bir çocuk olmayı,
Ne kadar çok isterdim.
Daha çok insanla tanışır,
Daha çok dinlerdim düşüncelerini,

Bekleme beni,
Gelemem artık,
Buluştuğumuz o yerlere.
Okulun kapısında bekleyen,
Ben değilim.
Yolum düşmez,

Sen, gökyüzünde bir kuş özgürce,
Nazenin bir kelebek, en güzel çiçekte.
Bir çöle düşen tek yağmur damlası,
Erişilmez hasretimin en uzak noktası.
Sen, karmaşık hayatımın ahengi,
Anlaşılmaz duygularımın ritmi,

Bir gece iki genç,
Aynı pencereden dışarı baktı.
Biri gökyüzündeki parlak yıldızları gördü,
Diğeri yerdeki çamurları.
Nasıl bakarsan, öyle görürsün hayatı.
Her zaman iki seçenek var önünde.

Her akşam sensizlik çöker içime,
Kara bir bulut gibi,
Güneşin batışıyla birlikte,
Kararır,üşür ruhum.
Seni görebilmek,görememek
Bu ikilemle yaşarım tüm geceyi,

Ne zaman olacak bir daha,
Üzerinde yuvarlandığım fasulye harmanları.
Ve beni gördüğümde babam,
Ne zaman gülecek samanlı halime.

Şimdi hâlâ acıdığım,

Her sabah kuşlarla bir kalkardı.
Alırdı sırtına kaplumbağa gibi;
Kendinden ağır bilgi evini,
Düşerdi yola.

Her gün kuşlarla bir,uçardı.