Ahmet Çiçek Şiirleri - Şair Ahmet Çiçek

Uyandır içimdeki uyuyan gözlerini
Bırakayım ellerine yerdeki hayallerimi
Bitmeyen bir hasretin çırpınışıdır bu
Bir volkandan sonra nehrin akışıdır bu

Akıp giden sesiyle yırtıcı kuşlardan

Bir gece sessizce yürüdü içimde fayların kırıkları
Ve ellerimi parçaladı bir çocuğunun hıçkırıkları

Her duada yüzlerce delik açsa da ellerim
Yeryüzü siteminde kirlenir ırmaklarım

karanlıkta önüme çıkan belirsizlik,
adını yazdığım pusula,
tek korktuğum,
hep korktuğum,
sesine koşmak…
istanbul’a benziyorsun,

Kara gözlüm
Hangi ara yüreğime yürüdün
Lal olur dudaklar lal oldu sözler
Ruhumu kör bıçakla ikiye böldün
Bıçak mı hançer mi o kara gözler

Ürkek bir kelebeğin kanadı gibi
Uçuşur ellerin şehirlerimde
Kuşatır her akşam bir rüya gibi
Yürüsem zamanın dehlizlerinde

Sesini saklayan hangi âlemdir

Ne yana dönsem kırılgan bir günün kıyısında
Nasıl da tutuşturur teninde yüreğimi
Perdeler kanatları bir yoksulun evinde
Bin parçaya bölüyor ağlayan yetimleri

Ne yana baksam kırılmış bir gülün kanadında

aylardan mayıs;
günlerden ne bilmiyorum
bir yağmur yağdı içime beyaz şarkılar çalan
ılık bir rüzgârdı yapraklarıma dokunan
biri vardı ellerimi tutan;
biri vardı adsız bir çiçek gibi,

Her basamak taşa bağlanmış bir ayak sanki
Kalbi vardır her taşın gizliden kanayan
Pervasız bir çift ayak yanımda durur
Yankılanan sesin yüzümde kalır
Yüreğimde karanfil olur ellerin
Dokunamıyorum bir gezgin gibi ellerine

Kadehimde şarap ile iz sürerdik damarlarda
Damar damar, öfke öfke varırız bir günaha
Bir yol bulup yüreğime yıldırım düştüğü yerde
Vahşi bir hayal işte ha Leylasın ha Züleyha

Dökülen bir takvim yaprağında duruldum

İçimde filizdi bağ bostan olmuş
Kırılır dallarım toprak kurumuş
Tükendi umutlar bu dem son bulmuş
Sevse ne olur sevmese ne olur