Adnan Durmaz Şiirleri - Şair Adnan Durmaz

gözlerine otağ kurmuş yalnızlık
acının zangocusun-bunalım eğirirsin
geceleri sızım sızım
kapanmaz bir yara gibi geçmişin
kilitlerin anahtarsız
kendinin hücresisin

'Sevgili âşıklarından birisini huzuruna çağırdı. Âşık aşk mektubunu çıkarıp sevgilisinin huzurunda okumaya başladı.
Mektupta beyitler, öğütler, İhtiyaç ve âciz, yoksulluk., birçok lâflar vardı.
Maşuk dedi ki: 'Eğer bu okuma, benim içinse vuslat zamanı ömür zayi etmektir bu!
Ben yanındayım, sen mektup okuyorsun. Bu, âşıklık alâmeti değil kî! '
Âşık dedi kî: 'Doğru, sen buradasın ama ben, istediğim zevki, istediğim gibi bulamıyorum ki.
Geçen yıl senden aldığım zevki, şimdi vuslatına erişmiş olduğum halde alamıyorum.

aşkım
yaramın kökünden başlarsa aşktır artık
uçurumlarımın dibinden
can damarından kadim yalnızlığımın
ve ay çiçeği kalırsam bu diken tarlasında
aşkım aşktır...

BOZLAK

hiram et dallarla bir sonbahar sus duyarım ben
çok uzaklarda sesim duyar söyle gece susuşlum

bir gök veriyorum sana kerpiç evlerin küçücük topladım camlarından

her düş kendi gerçeğinin duvarına yaslanır
üşür yalnızlığında-sağnaklarında ıslanır
hep bir şeyler bekler
bir şeyler erteler
çizmediği bir ömrün haritasında
bütün sularında keder

her zirvenin bir uçurumu olduğunu unutmuş
yamaçlara
yokuşlara
sarplara
akıyorsun
bir düşsüzlük fırtınası sayıyorsun geriye dönüşleri

.........................
Bütün günlerinden sana kalan sadece
üç şeyin bilgisidir:
sonsuz koyuluğu acının,
ürkütülmüş sevincin geri gelmez gidişi,
ve tam tanımladığın anda kanayışı

Bir zemheri iniltisi uzanır akşamına

Yıldız doğmuş kar bürümüş dağları

Terkedilmiş mezralarda taş taşa muhtaç

yürek serdim
gözlerinin ayaklarına
tam da gecelerin zından kestiği
yolların bittiği
umudun yittiği yerde
yürek koydum-yara çölü

Yağmalanmış Bir Ömürden Kalan Yarayı

uzaklar uzaklar deli uzaklar
birikir kor olur yüreğimde
gözlerimde nem olur
sözcüklerde saklı imiş tuzaklar