Adnan Durmaz Şiirleri - Şair Adnan Durmaz

bu gece kasırga çıkartacağım
kuşatılmış sokakların kalbinde çarpıyorum
kafama sıkacağım son mermiyim
kuşkusuz kaldırımda yatan sahipsiz hayal için
kurşuna dizilmiş gülüş adına zehir ant içtim
saçlarımda ormanların kokusu

yer yavşan
gök yıldız
akşam rengi gözlerinde ıssızlık
oysa sen bilmezsin
hırsız bir yürek dolaşır karlı gecede
sokak itlerinden aç

gel ha gayri... meşe selim mor bulutum serçe masumu gözlüm
bu bir kaval kanaması zamanın sinesinden sağılır gelir
bir keder bahçesidir... her gönüle uç verir de açar bir zaman
bir masal bohçasıdır
bu yürek yürek değil
ıssızda bir kuyunun delik kovasıdır

ağlayışların
kırkikindi ağlayışların
yüzüme yonttuğu derin uçurum
ve ayrılıkların
yıldırım düşmeleri
içimde o yangın artığı kentler

sesini saklamış suyun düşüne çıplak girdim-delirdim
çatılar uçuran fırtınalarda kuytu ve deli masal

aşk benim soluğumdur onsuz bin yıldır çiçeklenmedi dallarım
etimin düşü karışmaz dedim ona orada kal
git kendine başka bir çöl bul da kavrul ey yürek

DİVAN EDEBİYATINDA MUMLA KONUŞAN İKİ SEVGİLİ:

Fuzuli’de Leyla’nın, Şeyhi’de Şirin’in Mumla Konuşmaları

ADNAN DURMAZ

söz düşe yetmez
ki aczi kalır söyledikçe
kan sızan kuytularında
sessizlik dillerin ötesini saklar derin sularında
evvel zaman üretir her soluk
yel susar

gece demlenirken uykularda
beton yığınlarında ay bedirlenirken
yıldızlar ürperirken sularda
yalnızlık nemlenirken
yaslanıp yalnızlığa beni anımsayacaksın
ıssız dehlizlerinde gecenin

Dikenler Üstünde Öten Bir Bülbül Gibi
……………………..
beni orada sevecektin
ıssızımın kederden yarıldığında
yâr
sesime erişen

Saat gece iki
Ateşe verilmiş haziran
Dili koparılmış cumartesi
Saatleri ökçelerle ezilmiş kent
Benim lanetim
Günahkar çocuğu Arşpel'in