Adem Tok Şiirleri - Şair Adem Tok

bir elin parmakları var
bir gözde dünya!

yeter ki doğru yere varın
sorunuzu
duy(umsa) ma dan yetinirsiniz...

durma
mürekkep yanığı susmaz
rüzgârda
kaç
yorgunluğum bulaşmasın

sende kimsin... ben varsam gökyüzü, deniz... ben varsam hapishane, hasret... ekmeğin tohumu, karanlığı saçlarının... dünüm günüm gördüğüm... inandığım ben varsam! sende kimsin yoksam...


27.02.13
ASMİN

_ çürüyüp kalmaz toprağa sinmiş hayat
dünde kalmışların özrünü çocuklar unutmaz _

ve açtı kollarını
ürkek bir nidayla
karanlığın çekip aldığı

_duyuyorum
ellerin diyor ellerin...
umutsuzlar şehrinde iki çocuğum
umut diyor inadında umut.._

benzimin yalnızlığını çoğaltan

ve bir daha çekti içini papaz
seslendi
çaresizdi
ufalmıştı
kalabalığa karşı
ölüm meydanındaki hakikate:

tek renge boğuyorlardı hayatı
kalın rulo fırçalarıyla
acemice - çarçabuk
mavi,eflatun yada kırmızı;
ne önemi var...

-çocukla çocuk olursun aydınlık
ya kendinle...-

aynı fotoğrafta görülmek istemeyen
aydın(lığ) ımız var
ne kaçıp

_ıçimde kaybettim tanrımı_

(neler var aklında hiba
yalnızca gözlerini okuyacağım
davet etmeyeceğim düelloya hayatı
saygıda kusur o

yalnız dört mevsimim değildin sen
öylece beklerim
savrulduğum rüzgarı
hiç tereddütsüz
bulana kadar
sıcaklığını gölgenin