Abdurrahman Özdemir Şiirleri - Şair Abdu ...

Affetmek, yapılan bir hatayı örtmek,
Yapılan bir hatayı görmemezlikten gelmek,
Yapılan bir hatayı hoşgörmek.
Ama niçin?
Geçmiş güzel günlerin hatırına mı?
Yoksa, gelecek günlerin hatırına mı?

İçimden gelmiyor artık
memleket meseleleri için
kağıt, kalem almak elime.
Binlerce beyin hücresi öldür,
seç kelimeleri cımbızla,
duygu ve düşüncelerimi

İnsanın en zayıf noktasıdır hastalık
Bozulmayagörsün bir kere sağlık
Bırak küçük şeyleri,
dünya yok olur gözünde artık

Düşmeyegör hastalık denizine,

“Eşim Ayşe’ye “

Bugün, askerliğimin tam 102’nci günü.
Nasıl geçti bilir misin güzelim bunca zaman.
Senden ayrı, senden uzak,
Sensiz başlayıp, sensiz biten,

Dördüncü boyut, ‘Zaman’.
izafiyet teorisinin dayanağı.
Müthiş bir farkediş,
müthiş bir buluş.
Râhmetler olsun Einstein’e.

Bu sabah, bu dünya ne de anlamsız.
Kimseler yok, sanki bir tek ben varım.
Bir umut da yok, bir gün gelecek diye.
Duygumu anlatmaya sözüm yetmiyor.

Yokluğun her geçen an yıkıyor beni,

Ağlıyor bir çocuk
hayatın sillelerine dayanamayarak,
ağlıyor hıçkırıklara boğulurcasına.
Salya, sümük, gözyaşı
harman olmuş yüzünde;
üzüntünün derin izlerinde

Yıl 1966 - 67 zannederim.
Adapazarı’nda 8 - 9 yaşlarındayım.
Oralarda, yaklaşık herkes balık avlar,
Çünkü, çok bol su vardır civarda.
Ve yine, yaklaşık herkes pedal çevirir,
Çünkü, küçük ve düz bir yerdir orası.

Kumsaldayım gecenin bir yarısında
dört – beş gönül dostuyla birlikte.
Kum tenimizi okşuyor,
dalga sesleri kulaklarımızı,
rüzgâr da her ikisini birden.
Yakamoz, sonra da şafak gözlerimizi.

Sevgi mi, o da ne demek?
Bilen varsa, gelsin anlatsın bana.
Hiç sevmedim zannetme ha! .
Ben de sevdim, sevdalandım elbette.
Hep farklı hisler, farklı duygular.
Sevdim; sevilmek istedim, sevilmedim.