Abdullah Ercan Şiirleri - Şair Abdullah ...

gelin ettim seni
çıkardım
gönül evimden
mumyaladım izini
vermediklerini verdim
vermedim

Bulutlar indi Göksu'ya raks ile eyledi âbâd
Nedîm meşrebli sevgiler büyütür şimdi sâdâbâd
Kuruldu meclîsânı meşk muhabbet var Fuzûlî'den
Sermest eder efkâr'ı aşk gâm içre ehl'i harâbâd

odamı şafağa taşırken camından
sıcak düşlerin kollarında
sırt verip yatağa
uykulardaydın
senin şairin oldum peşinde
şiir oldu hislerim

bak yine başbaşayız
fukarâ dertlerin mâtem sofrasında
diz kırıp oturduk
bel eğip boyun büktük,hasrete
bir lokmadır tokluğumuz sevdâya
çok şükür doyduk...

bir öpüş'tü
tatlı rüyalardan yanaklarıma
ateşler düştü.
ey..! kovuğumun serinindeki pınar
kor dudaklarıma güneşler üşüştü.
med-cezirde gönlüm

seni seviyorum
seveceğim seni
hep böyle kalarak
tazelenip
her mevsim her gonca her çiçek
yaprağında

Sevabını köşe bucak saklayıp
en mahrem sokaklarında şehrin
hep günahını paylaşan
İnsanlar;
görünmezlik masumiyetinde şehrin
sığınıp

sana seni anlatmak;

sen;
çöl ortasında,
içine yıldız düşmüş dipsiz kuyu
zehir zehir sana akar kıyında akrepler.

İlâhi,bürüdün sevdâmı beyaza
Aşkedip doladın dilimi ayaza

eritir çözer buzlarımı
içimi ısıtan şiir gibi
nazlı yürür,süzülürsün yâr

Beyaz örtülü siyah gecem
ürperen tenimde...
diri soğuğun
şimdi
terlemek vardı
Kumrular gibi tünek.