Abdullah Ercan Şiirleri - Şair Abdullah ...

ben geceyi sevdim
Ayışığı sessizliğinde
bir mum yakıp her satır arası
okumayı sevdim seni
yabancılaşıp yalnızlığıma
tanıdık cümleler kurdum

gelin ettim seni
çıkardım
gönül evimden
mumyaladım izini
vermediklerini verdim
vermedim

Bulutlar indi Göksu'ya raks ile eyledi âbâd
Nedîm meşrebli sevgiler büyütür şimdi sâdâbâd
Kuruldu meclîsânı meşk muhabbet var Fuzûlî'den
Sermest eder efkâr'ı aşk gâm içre ehl'i harâbâd

odamı şafağa taşırken camından
sıcak düşlerin kollarında
sırt verip yatağa
uykulardaydın
senin şairin oldum peşinde
şiir oldu hislerim

ömür defterinden bir sayfa daha koptu
ümitler hayaller ümitsizce yok oldu
bir yokuş başında yorgun gözler gönüller
doğan birkaç ümit yazık onlarda soldu

geldik yolun sonuna kalkmadan düşerek

bak yine başbaşayız
fukarâ dertlerin mâtem sofrasında
diz kırıp oturduk
bel eğip boyun büktük,hasrete
bir lokmadır tokluğumuz sevdâya
çok şükür doyduk...

bir öpüş'tü
tatlı rüyalardan yanaklarıma
ateşler düştü.
ey..! kovuğumun serinindeki pınar
kor dudaklarıma güneşler üşüştü.
med-cezirde gönlüm

seni seviyorum
seveceğim seni
hep böyle kalarak
tazelenip
her mevsim her gonca her çiçek
yaprağında

Her cefâya ben katlandım
Gönül yüzünden yüzünden
Koşa koşa çok yoruldum
Gönül izinden izinden

Sermest olup şu dağlardan

Sevabını köşe bucak saklayıp
en mahrem sokaklarında şehrin
hep günahını paylaşan
İnsanlar;
görünmezlik masumiyetinde şehrin
sığınıp