Dur be yolcu! Celladın da yanında nereye?
Bir selam yok mu? Ayıp ettin bu ere.
Yazılmamış, belki adım mezar taşıma,
Bir adım daha atma! Saygı göster şanıma.
Yandı, bu semada yıllarca kutsal ay,
Edirneli Veli’dir adım
Çanakkale’de kaldı bütün umutlarım
Bir hilale zemin oldu akan kanım
İşte bu yüzden gururum, işte bu yüzden sanım
Samsunlu İbrahim derler bana
Hasret kaldım huzurlu bir geceye
Aya baksam sen, yıldıza baksam sen
Çevirdim başımı düşünceler hücresine
En karanlık köşesinde karşımda yine sen
Uzaklaşıp gitmek istiyorum, o güneşli bahçeden
Ayaklarım alıp götürüyor beni
Yine hüzünlü bulutlar, ağlamaklı gözlerim
Bir sende yaşıyorum, bir de mazide
Gözlerinde takıldım ağlara, çözülmez dizlerim
Bir sende yaşıyorum, bir de mehtap gecede
Kaybettim gencecik yıllarımı senin bölgende
Beni benden alan yârim
Kal desen, kalırdım yanında
Giderken çevirip yüzünü geri
Kal desen kalırdım yanında
Şu tarumar gönlümü viran eylerken
Bir gökyüzüydü seni sevmek
Baktıkça uzayan, yaklaştıkça kaçan
Gökyüzünden düşen bir kar tanesiydin
Tene değince eriyen, erirken eriten kar tanesi
Bir mum ışığıydı seni sevmek
Ey hüznünü bağrına bağlayan bulut!
Bir name cana değerse ağlamaz mısın?
Güneş doğup da umutları artırınca,
Gözyaşlarını yerden toplamaz mısın?
Çekilen çilenin muvaffakiyeti gökyüzü sana,
Bir nisan yağmurunun tanesinde gizliyorum seni
Toprağa düşünce coşacak bir gün
Şu karlı toprağın altında gizlenmiş hayalin
Güneş ışıklarıyla açacak bir gün
Ne zaman, nereden, nasıl baksam hep aynı
Değişmez çehre, sonu hep aynı yerde
Yıllar önce, küçük yaşlarda başlamıştı,
Bu bendeki orman sevgisi.
Günden güne filizleniyor, dallanıyordu
Kalbimde, ağaçların en dikenlisi.
Bilmiyorum, bağlanabilir miydim? Bir başkasına
Garip kaldım bu diyarda bir başıma
Şu deli gönlüme söz geçiremedim
Sevmişim bir zalimi, çıkınca karşıma
Bu deli gönlüme söz geçiremedim
Aşkın kalbimde yeşerdi bir çırpıda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!