Zeynep Karacaa Şiirleri - Şair Zeynep Ka ...

kirpiğini çizercesine oksuyorum zamanın
yeniden cosuyorum
gecenin dalgalarında
aysız bir mevsimi yasıyorum
ay sızmışcasına derin uykuda
hep biz uyuyacak degiliz a

dünya yetmediğinde uzaya çıkan astronotlar
size vereceğim sırrım var
avcumda büyüttüğüm sözcükler
dağılmak istiyor artık
bir sonraki gidişinizde onları da alsanıza
ben de bir göktaşına çarpıp

avcumda sıcaklığı
kıpırtısı
sağa sola sallanan minik başı
güçsüz kanatları
hırpalanmış
fakat hâlâ canlı

ay da kıskanmıştı sıcağı
kalkıp bulutlara sarıldı .z

ay da şüphe etmez
gökyüzünde yeri olduğundan
zamanı geldiğinde
parlar

.z

hep bir acele içinde
hızlı hızlı adımları
hep bir gitme telaşı
geldiğini kimse anlamadı
koymadı kadın ayakkabılığa
topuklularını

aynanın sırları döküldü
açığa çıktı gerçek

geceledi bir grup dilenci
ten kafesimde

Ay yürüyordu yeryüzünde
İzlerini bırakarak
Koca meydan
Onu bekliyordu
Nefes almadan
Geçen zaman boyunca

vazgeçtim
sevmek iyileştirmeyecek
kıyılarında bulduğum çakıltaşlarının açtığı yaraları
ki onları görmek bile ne kadar zamanımı aldı
senin kumlarında yürüdükçe
ayaklarım parçalandı

seni öldürdüm
yerin altından çıktın yeniden
tozun toprağınla
geldin karşıma
konuşuyorsun
sesin uzaklarda bir fırtına