güneş vardı
çatırdamaya başlamıştı kadının toprağı
sarısıyla yeşili karışmıştı
mevsimden mevsime akıyordu gözleri
Bu sana son şiirim olsun
İlk şiirimi de nasıl olsa bilmiyorsun
Geldin ve kaldın aklımda
Sen büyüdün
bir şey yazmayacaktım aslında
bir şey söylemeyecek
ama gökyüzü şiir gibiydi
şiir gibiydi senin yüzün
tavan arasında parmak ucuyla
yürüyen ve çoğalan duygu
korku
gözlerimi kapıyorum
bak yoksun
gözlerimi açıyorum
uyku gözlerimi yırtana kadar
direneceğim geceye
güneş yeni bir güne seslenecek
arayıp duracağım
nefes ver
nefes al
promethus’a söv say
niye getirdin bize ateşi diye
ya da yanan kibrite elini tut
aklındakileri uyut
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!