Zeki Günay Şiirleri - Şair Zeki Günay

Denizlerde kan, insanda yaş.
Biri ayık birisi ayyaş,
Lain şeytana, insan yoldaş,
O gün insanı, sarar telaş.

Başta kavuk, sırttında hırka,

Hayanın duvarını yıktı insanlar,
İffetin kapısını açtı insanlar.
Ahlakı yerlerde çiğneyip durdular,
Zinanın zindanından girdi insanlar.

Kefen diye gaflet gömleği giydiler,

Her türlü acıyı, insanlar verir,
İnsan ne hak bilir, ne kıymet bilir.
İnsandan her türlü, musibet gelir.
Dünyanın suç yok ki? İnsan menfaat.

Dost bulmak zor olur, arama boşa,

İNSAN İNSANDA HİKMET,
BELKİ DE MANA ARAR.
HAZİNE İÇİNDE GEZER,
BİLMEZ Kİ? NEDİR ZARAR.

GÖZDE HIRS VAR, MAL ARAR.

Deme halimi bilen yok, bir bilen vardır,
Kimine dünya geniş, kimisine dardır.
İnsanlar nankördür, unutur yaradanı,
İnsanı unutmayan, tek yüce mevladır.

Allahtan hep hayır iste şer'i unutma,

Bülbül dağda figan olur,
Gül üstünde kar var iken.
Dağlar ovalar yol olur,
Üste gezen insan iken.

Akıl ermez hiçbir sırra,

Ben insanım diyen, ayırmaz ki? Milleti,
Ey görmez misin sen, kahrolası zilleti.
Yapışmış yakamıza, kafirin illeti,
Ancak savaşmakla büyür, islam devleti.

Kafası boyalı, sarı renkli saçlılar,

Hayvandan bile beter, kuduz gibi kudurdunuz,
Mescidi aksayı, aradınız da ne buldunuz.
Haksız yere Filistinin vatanında durdunuz,
İsrail kazdı boşa, aradı bak bulamadı.

Aradığın orada değil sen çok uzaktasın,

Dolanır afak üzerinde, nurlu güneş,
Şu dünyayı yakan, güneşe ne gelir eş.
Dünya üzerinde, yerlerde sayısız leş,
İsrail yok olacak, kafir gark olacak,
Kanlı savaş meydanı, barış olmayacak.

Ey İstanbul üzerinde hüzün mü var,
Şu dalgaların sahile vurmaz oldu.
Bir şeyler söylercesine bakıyorsun,
Ey İstanbul, solmuş bir çiçek gibisin.

Kim incitti kalbini, kim çöplük attı,