Zamansız Kayıp: Çizgi Şiiri - Kadir Akbaş 2

Gene kalem bana, ben kaleme mi hasretim?
Hasret! diye yolunu mu gözlerim?
Gözlerime mi, bana mıydı bu sözleri?
Çizgiler düzelemez miydi?

Çizgi düzgün sanılırdı aslen,
Aslen düzmüydü bunu bilen bir ben.
Bakan düz derdi ya şu çizgiye,
Kaleme bakan kalır mıydı?

Kimisi kırılmış, kimisi bitmek üzere,
Çizgiye bakıp ardını görür müydün?
Gözüne mi battı yoksa bir şey?
Çizginde mi kayboldun yoksa?

Çizilen yarım kalana mı dönüyorsun?
Silinmiş sanıyordum onları ben aslen.
Takip ediyor olmalısın izinden,
Belki de içinden.

İçindeki kayıpla kayıpsın sen.
Sana yol olmak isteyene de bakmazdın sen.
Yola izi bırakan da sen,
İze gidemeyen de sen.

İze rağmen yola bakan,
Yolu bulamayan sen.
Çizginin neden düzgün olmadığını mı sorarsın halen?
Sebebi de gözünün önündeyken.

Çizginin eğrisi mazin yüzünden aslen,
Silmek isteyip de silemediğinden.
Mazinin güne, bugüne yansıması
Görmediğini sandığın o dünlerdi zaten.

Gününe, düne bakarken rastladım gene,
Düzlüğün ilk sayfalara mahsustu.
Son düzlük ise sadece dünden,
Yine yenilenen o dünden.

Yarım dediğin o dünün bugüne rastlardı
Her günün dününe merhaba dese.
Artardı düne özlemin
Bitmezdi dünde kalan sözlerin.

Sözlerimin ardı sıra yönlendi sanki eğrin
Eğri düşünceler, doğru yola döndü,
Düzeldi sanki sözlerin
Çizgin düze eskisinden daha yakın artık.

Bitmek üzere olan kalemimin son tozları
Çizgiye yeterdi herhal
Tükenmekte olandan kırığa
Son sözle-

Kadir AKBAŞ