(Yüzlük) Kaybolan Şiiri - Değer Ulaş ...

Kimseyi bağrına basmaz artık
Saçlarını okşamaz olur elleri.
Her yeni hüsrana boğulduğunda,
Kaçıp kaçıp kurtarır kendini
Korkak bir kahraman gibi
Korkak bir kahraman,
Ancak kaçarak kurtarır kendini

Selam bile veremez;
Düşlerinin sokaklarında
Kaybolmayı istemez artık.
Mavi tülden gökyüzüne uzanıp
Umutlarına ördüğü o yeşil kuşağı giyemez.
Adam gibi sevemez artık kırmızıyı,
Kan rengini anımsatır, tutku.

Tüm sokaklarında ıslak rüyalar taşıyan
Sağına soluna bulaşmış yabancılık
Bağışlanması güç bir suçtur artık.
Kendisinden başka anlayamadığı
Anlamından başka bir yalan bilemediği

Parmakları bir acıya dokunur gibi
Her gezintisinde yolunu kaybeder
İçinde saklı mavi tülden kederi
Bir yol bulmak
Ve yeniden yolculuklara uzanmak ister.
Çıkmazların ortasında
Sadece
Yeşili okşamak ister elleri
Kanat çırpmaz olur
Kederine saklı kuşları
Kederine tünemiş, şişman, yaşlı…
Ve hep kendini kandırır
Bir zaman maviydi kanatlarımın yatağı.

Yalnızlığına battın
Ve içindeki sevinci hep kanattın
Doğruluk sözleriyle
Sen hep kendini aldattın

Ne yana bakarsan bak
Baktıkların çağırmaz kendini.
Diktiğin bu ağaçta, yeşeren dallardan başka
Hiçbir dilek tutmamıştır.

Sardığın hiçbir yara
Anlamını bulmadan
Yüreğinde canlanıp
Şefkatini bulmamıştır

Ve şimdi,
Anlatıcı kurcalar hatıralarını
Kaybolanın tarihinde
Küllerinden var eder seni
Yakıldığın o derin maviliğinde.

Gördüklerin kadar eski
Ve bilmediklerin gibi
Gizemlidir hayallerin
Tek bakabildiğin,
Kayboluşunun resmidir…

Susmasın artık içindeki çınlayan,
Yolunu bulsun
Her damlada bir nota saklı
Sığınmadan hiçbir hatırana
Islanmalısın anlayabilmek için.

Üzerine düşen hüznün damlaları
Bir bakarsın
Mavi tülden bir senfoni çalar.
Alır götürür seni,
Giydirir üzerine en güzel yeşilini.
Bir sen bulursun,
Bir seni bulur.
Ve kimse anlamadan
Bu sözler sadece anlatıcının olur.

Artık hiçbir hikâye
Ve hiçbir şarkı daha iyi anlatmaz seni.
Geçmişinden kaçıp sana sığınan
Nice kayboluş
Yerini yadırgamaz artık.

Anlatılan her şey, anlamını buluyor
Ve yalnızlık kayboluyorsa
Yeşilin ve mavinin ortasında.

Şimdi sadece sen,
Kaybolan.
Ve ben, anlatanım.

Senin gözlerinde,
Yarının umudu.
Benim sözlerimdeyse,
Kaybolanın mutlu sonu saklıdır.

Ve hikaye böyle başlar:
bir VARMIŞ, bir YOKMUŞ…