MOLA
Es'lerinde farkındayız hayatın...
es,
hayatın kendisi olduğunda,
farkında bile olmayacağız.
Yarım asır geçti üstümden
çok çaldı kapımı çaresizlik,
hiç buyur etmedim.
kimsesizliği bilirim,
masalla gitmedim hiçbir uykuya.
yeni öğrendim yalnızlığı,
yürüyorum.
elimde pankart;
“seni sevdim ben! ”
şimdi,
bütün dünyaya anlat!
“sen” olmadığını…
Anımsayamadım,
yolculuğun ilk adımını
tadımlık mıydı hayat?
zaman dediğin neydi?
an mıydı,
Gözünüz aydın dostlarım
sevdiklerim, gözünüz aydın
nasıl tükettik herşeyi
kim suçlu,
kim suçsuz
önemi var mı şimdi
Saatlerce susup
her şeyi gözlerimizle anlatsak
konuşmaktan yorgun düşse,
sonra göz kapaklarımız
yenik düşsek
aynı uykuya...
Ellerimizle yıktığımız köprüden geçmek
Bir mucize aramaktır,
Geçip giden suların peşinden...
Denize karışmış uğultularımız,
Hangi kıyıya vurmuştur kim bilir?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!