Yüksel Nimet Apel Şiirleri - Şair Yüksel ...

Sevmekten mahkum ettiler bizi
Şartlı salıverdiler
Suç saymışlar sevgimizi
Tutuksuz yargıladılar
Allah şahit dedik
Şahit gösterdik yüce rabbi

Güneş olup öpebilsem bulutları
deniz olup boğuşsam dalgalarla
ben ben olup loş bir çınar altında
demli bir çay içsem

yırtıp resimleri silip hatıraları

Hadi beni biraz şımartın
yirmi ikisinde doğmuşum Martın
yılların yorgunluğu üstümde
incili kaftan

geçmedi henüz tutuklu halim

Kanatsız da uçar onlar
yürekleri var kale gibidir muhkem
bakma söyleme kem
dolanma peşlerine
dolanırlar peşine

Ben her yıl bu zamanlar, girerim bir karanlığa,
Kendi içimde,
Savaşırım kendi kendimle...

Yara bere içinde;
Kim bilir, kim bilebilir?

Eksitmemeli değil mi ilişkileri,
Eksiltmemeli yüzlerden tebessümleri...
İlk tanıdığımız da ki o eşsiz heyecan,
O şen kahkahalar,saklansaydı,
Değerli taşlar gibi,yürekte,
Unutulmasaydı,söylenen aşk sözleri,

Bir keresinde gülerken sütü dökmüşdü ağzından
Gülüşü biraz çarpıkdı
En çok da gülüşünü severdim

Yine de severdim
Saf kızdı

Martta doğmuşum; annem,
Nevruz basmaya gitmiş bak, bak!
Ertesi gün gelmişim dünyaya,
Ne varsa?

Anacığım mı Mart mı doğurmuş beni

Şimdi desem ki sana
bugün gel buluşalım
kırıp iki lafın belini
konuda anlaşalım

ister bir pastahanede

Bekleme her zamanki yerde
günden güne yok oluyorum
susuyorum
ve
size sessizliği bırakıyorum