Yüksel Nimet Apel Şiirleri - Şair Yüksel ...

Her şeye gülerdi
öldüğünde de güldü

güllerin ağıt mevsiminde
yalnız bir kere ağlamıştı

İşte şurdayım bul beni
Böyle mi oynanıyor saklambaç
Öğret bana arkadaşım
Ozan geliyor kaç kaç
Şu ağacın altına saklan

Önce suyunu verdim kuruma
solma diye
sonra fotoğrafını çektim
unutulma diyerek

selfi diyorlar bu günlerde kendi resmini çekmeye

Kaşanelerin yükseldiği yerdi Semavata
belki de bir aşiyan gerekti
bir protez duygu maneviyata

illa ki bir çekiç mi gerekti ki dövsün yeknesak geceyi
bir tornivida belki uyuşmuş hücreleri ve ki

Ne duruyorsun şair, avare avare,
Gücenmiş bak adını anmıyor,
İki satır yaz şu yare.
Dargın bütün doğa dargın,
Kabul etmez toprak kanı,
Bu düzen böyle gitmez.

Baharda yine kar suyu gelir
Çocuklar baraj yaparlar
Taş taşır kum taşır döşer oynarlar
Dağlarda hiç kar kalmaz hepsi de erir
Binbir çiçeğe can hayat verir
Kar yağar mı acep Ekim ayında

Belli oldu bu gün senin canın çok sıkılmış canım
şimdi tutuver elimden kırlara bir açılalım
taze taze soluklanıp gel bu günü yaşayalım
cemreler düştü düşecek patlayacak tüm baharlar

tarlalarda uyanış var pembe mavi hem de allar

O cevval kadının nedense sönmüş neşesi
hüzünlü yüzüne düşmüş akşamın gölgesi
solmuş gözlerinin o güzelim Menekşesi
kısık sesle hüzzam bir şarkı terennüm eder
güne inen akşam gibi gölgeler ve keder
zikreder gibidir akşamı bildiren saat

Ey kederini kadehlerden içtiğim,
Sabah akşam kapısından geçtiğim;
Seni ebedi kaybettiğimi sandım.
Aradım durdum yıllarca...

Yoluma ışık tuttu sonunda,

Her gittiğim yere o da gelirdi
Yüzünün bir yanı lekeliydi
O bana aşıktı ben ona aşık
Bu iş biraz karışık
Siz ne anladınız
Benim iki gözü renkli bir kedim var da