Yüksel Nimet Apel Şiirleri - Şair Yüksel ...

Gece yarısıydı,Ankarada yine sis vardı...
El,ayak çekilmişti uyumuştu bütün şehir
Bir ben uyuyamamıştım takılmıştı zihnime
Çok eskilerden,eski bir şiir
Amatör bir şairdi yazarı,ayrılığa,aşka dair,
Şiirler yazarmış gençliğinde....

Sen A B ol
Ben
Türkiye
Cee diyeyim sana

24/Kasım/2012/Cumartesi/Bodrum

Bana konuş deme konuşursam
susmam ustam

sus dersin
pes edersin

Akşamdan beri içiyorum
hastalığım nüksetti yine
elimde fırça bez bir tuvale
seninle son buluşmamızı resmediyorum
bu en güzel ışık alan pencere
günlerdir yağmur yağıyordu

Yalnızlar rıhtımında bir şair,
Omuzunda bir postacı kuş.
Rengarenk dünyasından;
Uçurur tüm kuşlarını gök kuşağı çizer semaya
Maviliklere...

Kime ne
kağıttan kayık olur da
şiirden olmaz mı gemi

her bir şeyi tamam olsa,
hem de dümeni

Buselerinin izi kalmış gül dudakların,
Bordo renkli şarap kadehlerinde...

Ay ışığı, kırılmış saçının tellerinde.

Eskilerden, bir müzik mırıldanır; fıskıyesi havuzun

-Ya ne saf kadınsın sen; ben ölüyüm dedim sen de hemen inandın...
Halâ başın değmedi mi? Ölü olan sensin bikerem be nine.
-Nee neler söylüyorsun sen yine seni gidi kerata ölü benmişim hadi ordan.

-İnanki sensin ölü ben de senin bir yakınının ruhuyum...Hani rüyalarda kendimizi başka başka tanımadığımız yerlerde görürüz ya işte giden bizler değil gezen ruhlarımızdır; ruhlar özgürlüğü çok severler, fırsat buldukça beden kafesinden çıkar giderler...Aslında ölüm de aynı şekilde oluşur; önce ruh gider geriye cansız etleri birazdan çürüyecek cesetler kalır...
-Amanında neler bilirmiş neler bizim Başağımız...

Sen kalbimi bilemezsin
İçindekilerini duygularımı
Sevmedin ki bilesin sevemiyorsun ki
Oysa insanı hayvanı doğayı sevmek lazım
Yitirmemek için içindeki heyecanı
Dolu dolu yaşamak cocuk başı okşamak

Aah şimdi kilometrelerce uzak bize o akşamlar
ay'ı her gece batırıp batırıp buluta
her defasında eve geç kalır sana söylemezdim
annemden işittiğim lafları

öyleseydim bir daha asla geciktirmezdin