Yol da benim, yolcu da;
Kendinden kaçar mı insan hiç?
Hiçbir yol ulaşmıyor sana;
Ayrılığın resmi hariç.
Bu uzun yol, candan canana,
Bir türlü çizemedim mutluğun resmini.
Hem özlemesini bilirim,
Hem de bağıra çağıra gitmesini.
Dünün pişmanlığında,
Su üstüne yazı yazmak meselesi.
Hani bir rüyadan uyanır gibi,
Zihnimi kemirir bu düşün hikâyesi.
Kader yayı kurulmuş;
Kim bilebilir ki geleceğin ne getireceğini?
Kayıpların şarkısı elime değmiş bir kere;
Hem beni yaktı hem de kendisini.
Bir gül goncası kanar,
Bir gün döner diye bekleyenlerin ciğerlerine.
Vakti gelmişse gitmenin can,
Yol ayrımında her şey bahane.
Ey yâr, burası var ya kara,
Dudağından kalbine kadar kapkarayım.
Bildiğin gizli sevda cehenneminde yolcu,
Katıksız şu sol tarafım.
Kayıt Tarihi : 24.2.2025 10:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Yolcu, kendi iç yolculuğunda ayrılığı her şeyin önüne koyar; her yol bir ayrılığa varır, her pişmanlık bir rüya gibi geçer, ve her gül goncası, umutla beklenenin kırılgan bir simgesidir."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!