Yola Devam Şiiri - Mehmet Necip Özmen

yüreğim burgu burgu
deler içimi
kırmızı ışık
bir trafik lambasına takıldım
şehrin
hastahane yolu
o yol daim acı dolu
acaba dolu
boğazım düğümlü
içim
düşünce dolu
sıkıntı dolu

kısa bir an idi gözlerime takılan
şaşkın bir yaz böceği
sol cam arasından girip
kurşun gibi çıkıp gitti sağ tarafımdan
ne anlamsız bir uçuş
ne bu hız dedim
ya patavatsız hayvan

duraklama saldı duygu dağlarına
takıldım böceğin ardından düşünce ağlarına
ırakçalandım
sıyrıldım yaşamdan kılpayı
olmadık mekanlara kanat açtım
görür oldum bir anda
şu koca çıplak dünyayı
Asya
orta yerinde bir köy
dişi ağrır birinin
acılarda
hangi kasabası hangi evinde
veya hangi şehrinin kenar mahallesinde
Afrika’da
bir kara yerleşkede
sefil insanlar
biri sıtma nöbetinde
aç
ölmek üzere
diğeri
hangi bir yerinde
şu koca kürenin
kıvranmaktalar
acılar içindeler şimdilerde
bilinir mi yaşanmadan
ne kadar yakındalar
hissediyorsanız
değil mi

başka yerinde bir sırtlan
salyaları kabarmış iştahtan
ağzında
can çekişir savunmasız sütlü bir ana tavşan
neye olsun ki şu kısacık anda isyanım
insanım ya
adalet mi
dedim
adalet mi
bu lan

hah
yeşil ışık ta yandı durmamak gerek
uçup gittiler birden
ne kaldı kendi derdimden gayrı
haydi oğlum haydi
bırak cakayı
dön dünyana
kurtar kendini önce
var git varacağın yere
haydi tak bire
yola devam

13 O6 1996 DENİZLİ